Jammer maar tevreden.

Jammer van de tijd, maar toch ben ik zeer tevreden over het verloop van de Berenloop.

Zoals een paar keer eerder vermeld was mijn doel om een tijd van onder de drie uur te realiseren op de marathon tijdens de Berenloop op Terschelling. Misschien een ambitieus doel, maar ook niet onmogelijk volgens mij. Mijn plan was altijd al om weer eens een snelle marathon te lopen, maar qua schema en planning kwam het er niet van. Verscheidene marathons gelopen de afgelopen 2 à 3 jaar, maar allemaal als training of als voorbereiding op. Dat zou deze editie van de Berenloop ook weer het geval zijn; ik had me ingeschreven voor de Beartrail (57km) een week voor de Berenloop. Week op week presteren zit er niet in en dan wordt het van beide een beetje.

Vanwege andere zaken kwam het er niet van om de Beartrail te lopen. Derhalve was de keuze snel gemaakt om helemaal te gaan voor de Berenloop en zien onder de drie uur te finishen.
Nu weet ik dat mijn conditie en vorm goed is na alle vele kilometers en wedstrijden dit jaar.
Echter schort het aan de snelheid; afgelopen jaar amper een wedstrijd echt op snelheid gelopen. Dit zou voor de Berenloop de uitdaging zijn: 42km op een gemiddeld tempo van 4'17.

Na de zomervakantie had ik al wel weer de intervaltrainingen opgepakt met als doel het tempo weer te verbeteren. Voor mijn gevoel ging dit wel goed, maar moet dan natuurlijk nog wel blijken.
Een week voor de Berenloop een halve marathon als 'test' met als eindtijd 1.25. Hiermee is 3 uur op de marathon net te doen, maar het heeft niet over.

Ik heb me in ieder geval goed kunnen voorbereiden op de Berenloop. De laatste trainingen gingen goed; de vrijdag voor de Berenloop al op Terschelling aanwezig; geen drukte aan je hoofd; nog even loslopen e.d.; prachtig weer; heerlijk.

Route Berenloop Terschelling

Ook op zondag mooi weer, misschien iets te warm. Helaas een voor harlopen te harde zuid-westenwind hetgeen betekend dat het tweede deel van de marathon door de duinen tegen de wind in zou gaan. Strategie voor de marathon was om de halve marathon te lopen in een tijd van 1.27 à 1.28. Tot een 18km hadden we de wind mee; dus dat zou moeten kunnen, daarna is het 'afwachten' en niet te veel tijd meer verliezen. Voor de start al een aantal anderen gesproken die mee zouden gaan op dit tempo.

Waar we de eerste 7km nog redelijk in een groepje liepen van een man of 10 (waaronder 1 dame) dunde dit groepje tussen de 10 en 14km behoorlijk uit. Van 14 tot 28 km hebben we vooral met ons drieën gelopen. De 21km ging in 1:27:13. 2½ minuut voorsprong op de eindtijd van 3 uur. Nu dit zien door te trekken tot in ieder geval de 28km.
Van 21 tot 28 km met de nodige tegenwind (en kleine hoogteverschillen) door de duinen. Totaaltijd van deze 7 km bedroeg 29'55, dus geen tijd verloren in dit deel van de marathon. 2/3 zat er nu op. Helaas moest Sieds op dit moment afhaken en moesten we met ons tweeën verder. Na Midsland-Noord en Midsland aan zee het strand op. Het strand was redelijk te lopen al verlies je altijd wat tijd, mede door de duinovergang en het begin van het strand in het losse zand.
De 7km van het 28 tot 35km punt ging in een tijd van 30'44. T.o.v. van het drie uren schema 44"verloren op het strand, maar dat was ingecalculeerd en nog ruim binnen de opgebouwde voorsprong. Ik was er van overtuigd dat die drie uur zou gaan slagen.

Laatste duin op verlies je nog wat tijd, maar het tempo zat er nog goed in. Na verzorgingspost 7 rechtsaf de Longway op. Dit viel niet mee. Open veld en een straffe wind tegen. Even een mentale dip maar na twee kilometer bij het bereiken van het bos was de spirit er weer. Nog 4 kilometer te lopen waar ik 20' over mocht doen. Dat is duurlooptempo voor mij.

JAMMER JAMMER JAMMER.

Bij de post van SBB op de Longway was het ineens over. Kramp in mijn rechter hamstring. Ik had meteen door dat het mis was. Maar gestopt bij de post en even afwachten of en hoe het zich zou herstellen. De organisatie wilde al vervoer gaan regelen, maar zover was ik nog niet. De kramp leek toch weer weg te trekken zodat ik voor mijn gevoel in ieder geval weer verder kon gaan.
Langzaam dribbelend (5'00/km) toch weer verder. Onderweg tot Jan Kooistra (41km punt) nog een paar keer de hamstring moeten rekken en een stuk moeten wandelen om toch weer verder te kunnen gaan. Helaas dit stuk 10' verloren aan tijd. De laatste kilometer door het dorp heb ik nog langzaam hardlopend kunnen doen. De eindtijd was niet meer van belang. De kramp verbijtend door de enthousiaste menigte heen naar de finish. Hier stonden Ienskje en verscheidene clubgenoten op me te wachten. Jammer dan van de eindtijd van 3.08, maar toch tevreden.
Ik weet namelijk dat het erin had gezeten, alleen niet gehaald. Misschien komt er een nieuwe poging, maar dat heeft momenteel geen prio.

Nu neem ik lekker een paar maand rust en dan pak ik het schema voor de diverse wedstrijden in het voorjaar weer op. Eind december de Sint Thomastrail en dan in april de 60 van Texel.

Schema's en de Berenloop

Schema's, als je wilt presteren kun je niet zonder. Wat je wel presteert berust op puur toeval.

Het hele voorjaar van januari tot de Mont Blanc Marathon heb ik volgens schema's getraind. Niks aan het toeval proberen over te laten en gefocust blijven op de trainingen en een aantal wedstrijden om ook zo weer aan de nodige kilometers te komen. Ik denk toch dat door gedisciplineerd de schema's te blijven volgen de Mont Blanc Marathon een succes is geworden.

Sindsdien geen schema meer. Eerst een aantal weken rust en af en toe wat joggen. Daarna weer wat regelmatiger maar toch niet volgens een vast stramien weer aan het trainen. Lekker onbevangen weer wat hardlopen wanneer het zo uitkomt. En als het er één of twee dagen niet van komt dan is het maar zo. De weekenden wat meer thuis met de familie en thuis weer wat werkzaamheden verrichten. Dat is ook wel weer fijn om te doen.

Toch loop ik dit najaar nog een paar lange wedstrijden; Focus in oktober met de Duinentrail en begin november de Berenloop op Terschelling. Ik zou de Beartrail lopen, maar om logistieke redenen slaagde dat niet. Het accent van de trainingen die ik nu doe liggen weer bij de basis: techniek en weer meer interval/tempo trainingen. Duurlopen in de vorm van lange wedstrijden. Zo kom ik momenteel de tijd wel door. Lekker ontspannen een periode relatieve rust hoort er ook bij. Even ontspannen van alle inspanningen van dit voorjaar.

Toch wil ik proberen om bij de Berenloop een mooie tijd neer te zetten, doel is een tijd onder de drie uur. Het zal krap om worden, maar wie niet waagt die niet wint. Vorige week in Dwingeloo de Dwingelerveldloop halve marathon gelopen in 1.25.00. Streven was een tijd van rond de 1.26 als test voor de marathon. De 1.25 ging me goed af zodat ik met vertrouwen naar Terschelling ga.
De basis voor een goede marathon is het maken van veel langzame kilometers in de voorbereiding. Nu heb ik deze sinds de MBM niet zoveel meer gemaakt, maar daarvoor des te meer. Ik vertrouw erop dat dit eigenlijk wel goed zit, maar ik ben benieuwd. Juist het te lopen tempo van 4'17 (voor een tijd van onder de 3 uur) is de uitdaging. Ik heb dit jaar nog niet zulke snelle wedstrijden gelopen en weet daardoor niet hoe dit zal verlopen. Run Gieten 50km ging in 4'27 gemiddeld. Dat durf ik aan. Nu dus een hoger tempo dat gelopen dient te worden, maar 10' per km is redelijk veel op een marathon. Maar om nu te vertrekken op een tijd van 3.03 is ook zo weer wat. Daarom vertrekken op een tijd van  drie uur. Ik ga ervoor.

Zo kom ik dit jaar verder wel door. Nog wat leuke wedstrijdjes en tussendoor lekker trainen of training geven.
Ondertussen begint het wedstrijdprogramma voor volgend voorjaar ook weer wat vorm te krijgen. In beginsel twee doelen vooralsnog: begin april de zestig voor Texel en voor in juli heb ik me ingeschreven voor de 51km van de Eigertrail in Zwitserland. Daarnaast zullen we wel weer wat wedstrijden bij komen hier en daar, maar dat gaat toch ook wel wat van het trainingsschema afhangen. Als looptrainer (ondertussen niveau 4) is het ontzettend handig je eigen schema's te kunnen maken. Met deze twee wedstrijden maak ik weer een begin voor een schema. De verschillende periode's worden ingepland; de doelen voor de verschillende periode's en dan langzaam het schema verder vullen met de trainingen en aanvullende wedstrijden waar het schema dit toelaat. Soms maak je juist gebruik van wedstrijden in een schema's voor een tussenevaluatie of als specifieke training. Zo is het vaak toch weer een puzzel om tot een mooi en uitdagend schema te komen.
Voor mij is het schema een houvast voor de basis van de trainingen. Vaak bepaal ik later per week wanneer ik wat precies doe, afhankelijk van de agenda van die betreffende week. Anderen volgen juist braaf een schema om een stok achter de deur te hebben.
Het hele plaatje maakt dat een schema toch altijd weer maatwerk is voor een specifieke atleet. Wat kan hij, wat wil hij. Allemaal variabelen voor een schema. Kunst voor de trainer/coach is al die informatie te verwerken en er iets moois van te maken.
Op basis van feedback van de atleet stuur je bij in de trainingen. Al de bijzondere wedstrijden die ik de afgelopen paar jaar voor mezelf heb gelopen hebben me veel geleerd. Dit kan ik dan ook weer mooi gebruiken voor het begeleiden van andere atleten. Hun feedback weer beter interpreteren en zo weer verder verbeteren.
Qua wedstrijden is het jaar 2014 bijna om. De eerste inschrijvingen voor de diverse wedstrijden in 2015 zijn al weer open en het begint alweer te borrelen bij de diverse atleten om weer aan de slag te gaan. Allemaal veel succes met jullie voorbereidingen, trainingen en wedstrijden. Voor advies mag je altijd bij me aankloppen.

De Mont Blanc Marathon

27 juni 2014. Om kwart voor drie gaat de wekker in ons appartement. Met Esther en Robert maken we ons klaar voor de start die om 4 uur is. Licht ontbijt met een kopje thee en om 20 voor 4 wandelen we naar de start. Het appartement waar we in Chamonix verblijven staat op 230 meter afstand van start. Als we aankomen staat bijna iedereen al klaar. Ik stap redelijk vooraan het startvak in bij George en Roman.

Na wat Frans geneuzel start om 4 uur de Mont Blanc Marathon. 80km met 6000hm. Ik heb voor mezelf deze tocht opgedeeld in 4 etappes. 4x vanuit het dal de berg op. Vanaf de eerste stap gaat het omhoog. Eerste doel is Le Brévent, de eerste top op 2500m. Het eerste uur is het nog donker als we de berg oplopen. Tegen de tijd dat we de top bereiken begint het te schemeren en al snel kunnen de hoofdlampen uit. We genieten van een schitterende uitzicht op de Mont Blanc aan de overkant van het dal. Door de sneeuwvelden dalen we af naar Planpratz op 2000m waar de eerst post staat. Bij de eerste afdaling merk ik al dat ik bij het dalen niet mee kan komen. Waar ik omhoog het tempo goed bij kan houden is dat nu wel anders. Heel veel lopers halen me in tijdens de afdaling. Bij Planpraz laat ik mijn bebloede vinger even behandelen dat geschampt was bij een val in de sneeuw. Ondertussen wordt mijn rugzak gecontroleerd of ik de verplichte uitrusting bij me heb. Na nog een stukje dalen over goede paden gaat het richting La Flégère. In de afdaling voel ik mijn rug, het zal toch niet dat mijn rug me vandaag gaat opspelen!?

Na La Flégère wordt de route technischer, moeilijker. Het tempo gaat rap omlaag en met hardlopen heeft het weinig meer van doen. Smalle paadjes met veel rotsblokken waar overheen gestapt of geklommen moet worden. De stokken waarmee ik loop komen enorm van pas om op af te zetten of steun te bieden.

De afdaling van Lac des Chéserys naar Col des Montets gaat voor geen meter. Een smal pad steil naar beneden met vele rotsblokken en andere moeilijkheden. Stapje voor stapje daal ik af, maar wordt weer door heel veel andere lopers ingehaald die als berggeiten naar beneden stuiteren. Dit gaat mijn mogelijkheden te buiten.

Na deze eerste lastige afdaling komen we in Le Buet aan waar weer een verzorgingspost is. Het water is hier bijna op, maar ik weet mijn rugzak bij te vullen voor de 2e etappe. Ik eet wat en neem een paar glazen cola om de stokken weer op te pakken en verder te gaan. Op naar Col de la Terrasse op 2643m. Bij het bestuderen van de kaarten de afgelopen weken was me al duidelijk geworden dat dit deel de scherprechter zou worden. Een klim van totaal 1300m, maar ook heel veel lastige stukken. Ik reken op lastig, maar al snel wordt het zwaar en moeilijk. Grote stukken zijn amper te belopen. Vasthouden aan kettingen moet je jezelf omhoog hijsen om verder te komen. Het is niet alleen lijden. De uitzichten zijn magnifiek. De indrukken die je opdoet zijn geweldig. De uren vliegen voorbij, de kilometers tikken langzaam weg. Volgens het hoogteprofiel met de kilometers zou ik bij km 33 op de top moeten zijn. Bij 45 weer onder in het dal bij Vallorcine. Lang voordat we de top nog moeten bereiken staat de kilometerteller (Garmin Fenix die ik gehuurd heb) reeds op 38. Ik krijg het vermoeden dat deze etappe langer is. 

1e deel 2e etappe klim omhoog.

Na nog een stuk klimmen bereiken we een hoogte van 2300m waar heel veel sneeuw ligt. Klimmen en klauteren wordt nu glibberen en glijden. De sneeuw is bevroren en zit vol met gaten en kuilen. Hardlopen is er niet bij. 

Na een steile beklimming ligt de volgende uitdaging al te wachten. We mogen/moeten nu steil afdalen over de sneeuw. Velen gaan erbij zitten en glijden zo naar beneden. Een heel spoor heeft zich al gevormd door de velen lopers die glijdend naar beneden zijn gegaan. Ik probeer 'skieënd' met mijn maat 47 beneden te komen hetgeen me nog aardig af gaat ook nog. Even verder bereiken we de post bij de Col du Passet. De teleurstelling is groot als blijkt dat het water op is of er nog niet is; alleen wat cola is er nog te verkrijgen. Geen goede beurt voor de organisatie. Nood breekt wet en ik giet een liter cola in de rugzak. Volgende post is Vallorcine en die ligt 8km verderop. Zonder drinken verder is geen optie want je bent toch zo weer 2 uur onderweg. Het eerste deel van dit deel naar Vallorcine is weer erg technisch. Vele lastige klimmetjes met trappetjes en kettingen/leuningen om de tocht te vervolgen. Toch weer een uur onderweg voordat het pad wat gemakkelijker wordt en de afdaling wordt ingezet.

Bij het uitkomen van het bos loop ik het dorp Vallorcine in. Een toeschouwer op een terras zittend roept: 'Fryslân boppe'. Een reactie op mijn Friese vaandel aan mijn rugzak. Ik stop, keer me om en maar een praatje met een echtpaar dat zit te wachten op hun dochter die ook meedoet. Leuk even. Nog een paar kilometer en dan ben ik bij de post in Vallorcine. Als het goed is staat Karien hier voor de morele steun en nog wat andere spulletjes. Vlak voor de post staan Karien en ook Ingrid te juichen. Ik ben blij ze te zien. Nog even doorlopen tot aan de verzorgingspost en dan maar even bijpraten met hen. In plaats van de geplande 45km staat er inmiddels een 52km op de teller. Als de rest wel klopt nog iets van 35km te gaan. De moed zakt me in de schoenen. Nog 2 keer een 1000m hoogte te overwinnen. Ik trek de schoenen maar even uit en ga even liggen. Bijkomen van alle vermoeidheid en indrukken. Even geloof ik het wel. Ik hoor van Karien dat Esther dreigt uit te stappen als ze straks in Vallorcine is. Voor Robert is het afwachten of hij wel op tijd is. Ik bel met Ienskje die me weer wat weet te motiveren om verder te gaan, je bent immers niet geblesseerd! Na een kwartier trek ik de schoenen weer aan, doe de rugzak weer op de rug en vertrek toch maar voor de 3e etappe.

Op naar de Les Possettes, op naar de 2100m. Tot 1900m is het allemaal aardig te belopen. Het eerste stuk door het bos is te overzien, daarna een skigebied met relatief brede paden waar goed te lopen is. Het venijn zit hem in de staart waarbij de top moet worden overwonnen wat meer lijkt op een hoeveelheid rotsen met af en toe een stukje pad in plaats van een pad met obstakels. Al met al toch weer boven gekomen. Nu gaat het idee leven dat het moet lukken te gaan finishen. Weliswaar niet voor donker, maar het moet te doen zijn om in ieder geval voordat het donker wordt (zo rond 10 uur 's avonds) het hoogste punt bij Les Montenvers te bereiken.
Af en toe heb ik wat kramp in mijn rechterbovenbeen hetgeen me noopt tot niet te gek doen. Het eerste deel afdalen na Les Possettes is weer erg technisch. Na het volmaken van dit deel volgt een relatief goed te belopen deel van een zevental kilometers. Hoewel de bovenbenen veel pijn doen, weet ik er toch iets van hardlopen van te maken. Het gaat met de nodige moeite, maar een stukje hardlopen is in zekere zin toch wel fijn. Gewoon even lekker in een loopritme komen.
Je bent even onderweg, maar na 70km kunnen we even uitrusten in Les Bois voordat de laatste klim naar het treinstation bij Les Montenvers begint. Vooraf al gezien dat hier een heel steil stuk inzat, waarschijnlijk ook heel erg technisch. Eerst een paar kilometer door het bos. Bij een klein restaurantje had de eigenaresse wat water en thee voor ons, maar toen moesten we echt aan de bak. Een enorm technisch en steil pad vol kleine en grote rotsen, trappetjes en kabels. Gelukkig in een groepje mee omhoog kunnen gaan en bij kunnen blijven. Wanneer we in Les Montenvers arriveren begint het te schemeren en een heel klein beetje te regenen. We stoppen om de hoofdlampen tevoorschijn te halen, de mouwstukken kunnen weer omhoog en ik doe de bodywarmer weer aan. Het regenjackje laat ik vooreerst nog even in de rugzak. Nog even een hapje en drankje (cola en thee met veel suiker) en we gaan weer door. Met een man of acht lopen we het duister in. Er wordt weinig tot niks gezegd. Stap voor stap dichter bij de finish. Deze is nog ver, maar komt dichterbij. 5 kilometer verder en bijna 200m hoger bereiken we de laatste post Plan de L'aiguille. Precies op 80km. De mannen gaan zitten, strakke gezichten en amper een woord. De vrijwilligers monteren ons op met nog 6 kilometer te gaan. Anders lach je erom. Nu is het aardenacht, zit je boven op een berg, wacht een afdaling die 1000 meter daalt en heb je bijna 19 uur gelopen. De bovenbenen branden, zijn vermoeid, willen niet meer. Opgeven zit er nu niet meer in.

Ik probeer een pack te sluiten met een oudere man om samen af te dalen, helaas voor mij is hij in staat veel sneller af te dalen dan ik doe en al na een tiental meters is hij uit het zicht. Het enige dat ik nog zie is een flauw schijnsel van een hoofdlamp dat in het bos verdwijnt.
Achter me hoor ik voetstappen van iemand die mij weer probeert te volgen. Het is een Ier die ook maar één doel heeft en dat is heelhuids beneden komen. Met hetzelfde doel blijven we bij elkaar lopen en helpen we elkaar zoveel mogelijk. Eamonn (zo heet de Ier) is in de eerste etappe al gevallen op een rotsblok en heeft veel last van de ribben. (achteraf blijkt gebroken). Langzaam maar zeker dalen we af en er lijkt geen einde aan de afdaling te komen. Ienskje zit haar thuis te verbijten zo lang dat het duurt en probeert me te bellen. Ik heb betere dingen te doen op het moment dat we nog in het bos aan het afdalen zijn. Aardenacht en dan met een hoofdlampje rotsen, stenen, bomen, wortels en andere obstakels vermijden vragen de uiterste concentratie. Iedere stap doet pijn aan de bovenbenen. Na dik 1,5 uur staan we onderaan de berg en lopen een parkeerplaats in Chamonix op. Nog iets van een kilometer door Chamonix tot aan de finish. Ondertussen bel ik Ienskje om haar gerust te stellen dat we er bijna zijn en nu het dorp inlopen. Thuis maken ze een vreugdedansje terwijl wij door het dorp lopen. Applaus van mensen op de diverse terrassen doen ons goed. Na 20 uur en 3 kwartier mogen we onze armen de lucht in steken en de finishlijn passeren.

Dood en doodop zit het erop. We krijgen elk een medaille en een mooi poloshirt met finisher Mont Blanc Marathon. Het biertje dat erbij kwam smaakte ook goed. Huisgenoot Esther stond me bij de finish op te wachten (enorm bedankt) en me te verwelkomen. Een felicitatie en knuffel is wel verdiend.
Terwijl Eamonn de EHBO opzoekt loop ik met Esther naar het appartement. Het is mooi geweest na een hele lange lange dag.

Krijtlandpad

Toe, ga dan even zitten. Waarom zo'n drukte. Lekker even uitrusten, je zult wel moe zijn. Wie doet dat dan ook. Dat hoor ik het bankje me toeroepen als ik na 80km hardlopen dit bankje passeer. Het Krijtlandpad is bedoeld om in 3 of 4 dagen te wandelen! Te genieten van het mooie Limburgse landschap. En nu zijn er zotten die hebben bedacht om dit in 1 dag te gaan hardlopen!
De wandelaars die ik onderweg inhaal en even een praatje mee maak gaan het hele Hemelvaartweekend naar Limburg om het Krijtlandpad in etappes te wandelen. Ze vallen bijna om van verbazing als je zegt het in 1 dag hardlopend te (willen) doen. Daar is het pad toch niet voor bedoeld.

Het Krijtlandpad is bij trailend Nederland benoemd tot één van de open klassements lopen. Je pikt een dag en gaat de uitdaging aan. Lukt het het pad in 1 dag te slechten. Ben je goed genoeg voorbereid om dit te kunnen. Een paar inmiddels al legendarische verhalen zijn te vinden op het internet. Hemelvaartsdag 2014 had ik eruit gepikt om deze LAW te gaan lopen. De woensdag ervoor al met de camper naar Gulpen gereden. Bovenop de Gulperberg zijn we slechts een paar honderd meter verwijderd van de route. Een mooi startpunt. Ik start de dag rustig met ontbijt, een koffie, aankleden en de rugtas inpakken. Half tien wandel ik naar 'mijn' vertrekpunt.

Vertrek 9.35 uur onderaan de Gulperberg

 Eerst op naar Valkenburg en dan door naar Maastricht.

Gerendal

In Valkenburg wacht mij een onaangename verassing. Bij het sprookjestuin een wandelaar met hond, die het op mij had voorzien (de hond dan). In een reflex hapt hij in mijn rechterheup. 'Gelukkig' valt de schade mee. Paar minuten pijn, wat hinkelen, maar kan verder. Wel zijn de tanden te zien in het vel, maar het lijkt meer een schampschot. (dag later mooi groot blauw plek). Rustig verstrijken de kilometers.

Viervoeters versperren de weg

weer een fotomoment

Na 25km in 2,5 uur bereik ik Maastricht waar ik een koffie met broodje neem.

Nu volgt er een iets minder mooi stuk van een 15km. Wel gemakkelijke vlakke kilometers. Daarna beginnen de heuvels weer aan je spieren te knagen. De heuvels moeten weer op en af. De paden worden smaller en meer bospaden worden opgezocht. Het klinkt moeilijker, is het ook wel wat, maar het is 10x mooier. Genieten. Met Ienskje had ik afgesproken elkaar te ontmoeten bij het Bovenste Bos (Epen). Mocht het echt niet meer gaan kon ik afsteken naar Gulpen. De laatste 10km tot aan het Bovenste Bos gingen zwaar. De vermoeidheid begint toe te slaan. Heuvelop wandel ik veel. De warmte begint ook in te werken waardoor de lichaamstemperatuur stijgt. Bij een camping stop ik even mijn hoofd onder de kraan om af te koelen. 

In Mheer is het een gezellige bedoening. Het plaatselijke korps komt in vol ornaat langs voor het een of ander. Doel is me onbekend, het is wel even leuk. Vooral de twee voorste mannen met grote bijlen.

Via Mheer naar Noorbeek (weer met flinke klim) door naar Slenaken. Dan nog een klein stukje naar het Bovenste Bos waar Ienskje staat.

Noorbeek

Na 55km in 5.35 arriveer ik bij het Bovenste Bos. Hier neem ik ruime de tijd om weer wat op krachten te komen. Doe me tegoed aan tuc-koekjes, winegums, cola en wat andere zaken die Ienskje heeft meegenomen. Trek een droog shirt aan, wissel van horloge, en na een 15' ga ik weer verder. Ienskje fiets het deel door het Bovenste Bos met me mee. Kwartiertje rust heeft me goed gedaan. De benen werken weer wat mee en het energiepeil is weer wat gestegen. Deel door het bos tot aan Kamerig is wel weer te doen. Het deel dat volgt van Kamerig tot aan het Hijgend Hert zijn weer zwaar. Omhoog doe ik alles wandelend. Neem de tijd en doe geen gekke dingen (koeknuffelen is heel gewoon in Fryslan). Volgende stop is Vaals, het drielandenpunt. Hier neem ik weer even de tijd en koop een (dure) cola op dit toeristische punt. Vanaf hier is het nog iets van 17km naar Gulpen toe, waar ik vanmorgen ben vertrokken.

Wat heb ik nu aan mijn schoen hangen.

Dit is het hoogste punt van Nederland, dus ook van de route. Dus theoretisch gaat de rest naar beneden. Nou ja, het meeste dan. Zo aan het begin van de avond is het rustig onderweg. Nog een paar wandelaars kom ik tegen of haal ik in. Na Vaals gaat het naar Vijlen en verder naar Nijswiller. Na Nijswiller wacht de laatste beklimming. Vanaf hier kan ik in de verte de camping bovenop de Gulperberg ontwaren. Ik schat nog iets van 5km of zo. Snel rekenend zou ik dan in een tijd van 10 uur het Krijtlandpad ronden.

Door de weilanden volgt de afdaling naar Witten. Nog een klein stukje en het zit erop. Provinciale weg over, weiland door en ik sta na 9 uren en 52 minuten weer op de kruising waar ik vanmorgen ben vertrokken. Juichend steek ik mijn armen in de lucht. Voor mezelf. Het zit erop. Geen applaus maar zeer tevreden. Ik bel Ienskje dat ik er weer ben. Nog weer de 800m wandelen naar de camping. Ienskje komt me halverwege tegemoet.

't is mooi wist.

Samen lopen we naar de camper. Nu is het tijd voor herstel. Eten en rusten en dan morgen maar eens weer zien hoe alles voelt.

2 links naar Garmin Connect:

Krijtlandpad deel 1: 

Krijtlandpad deel 2: 

Exacte tijd: 9.52'08"

PS. Status vrijdagavond: vermoeide benen en wat stijfjes, maar geen spierpijn of zo. Morgen naar de survival in De Knipe met de ouder-kidsrun.

De laatste voorbereidingen voor de Mont Blanc Marathon.

De laatste trainingsfase voor de Mont Blanc Marathon is ingegaan.
Na de 80km van Limburgs Zwaarste begin april de rest van de maand wat rustiger aan gedaan. Even net wat minder trainen daags en wat aandacht voor andere zaken, waaronder de cursus van looptrainer 4. Vooral de maand mei staat vervolgens in schijnwerpers om volop aan de bak te gaan als laatste voorbereiding op de MBM. Helaas moest ik door een rugkwetsuur de eerste trainingen in mei laten schieten. Ironisch genoeg bij de fitness door de rug gegaan. Gelukkig de boel snel weer onder controle zodat er maar een paar trainingen gemist hoefden te worden. Wel besloten om La Bouillannante niet mee te doen; gelukkig wel weer in Zuid-Limburg kunnen trainen dat weekend waarbij  ik o.a. op de zaterdag voor mezelf de route van de Koning van Spanje trail heb gelopen. Dit gaf het nodige vertrouwen voor het vervolg van de trainingen. Goede keuze om La Bouillannante over te slaan.

Door de goede trainingen die volgden had ik bedacht om 17 mei de Run van Gieten (50km) toch mee te lopen. Heet idee was om hier toch een intensieve loop van te maken met een streeftijd van 3.45 - 3.50.
Aldus vertrokken op een tempo van 4'30/km en dan maar je best doen dit zo lang mogelijk vol te houden.
Dit is zeer goed verlopen. Tot 42km (in 3u07) wist ik dit tempo vol te houden; af en toe zelf een beetje sneller. De laatste 8km is vervolgens focussen en proberen het tempo zo goed mogelijk vast te houden. De laatste kilometers gingen uiteindelijk slechts een paar seconden per kilometer langzamer.
Uiteindelijk zeer verdienstelijk in 3.44'19" gefinished (nieuw clubrecord) op een 3e plaats. Net achter Edward die een minuut voor me binnenkwam.

Run van Gieten 50k 3u44.

Onderweg zo lopend heb ik bedacht (je moet toch wat) het trainingsschema voor de aankomende weken een heel klein beetje om te gooien. Doel was Hemelvaart de Ahrsteig te lopen en dan met Pinksteren het Krijtlandpad. Het is nu geworden om met Hemelvaart het Krijtlandpad te gaan lopen en met Pinksteren weer aan de hardloop4daagse in Apeldoorn deel te nemen. Tussen de lange duurtrainingen de nodige aandacht voor wat heuvel- en krachttrainingen; maar met zorg want de rug werkt nog niet optimaal mee. Ik kan wel alles doen, maar na een poosje stil zitten is deze toch nog wat stijfjes. Na Pinksteren is het nog een drietal weken tot aan de MBM. Dan zal kalm aan gaan taperen. Omvang van het aantal trainingskilometers wordt dan minder; de intensiteit blijft. In de periode is het examen van de looptrainerscursus en de marathon van Sneek. Kan ik daar dan weer tijd aan besteden.

De schema's en logboeken bekijkend train ik niet veel meer als voorheen voor een marathon. De groep die nu in voorbereiding is voor de Mar-athon van Sneek trainen bijna net zo veel. Het beetje meer aan kilometers dat ik maak zit hem vooral in de trainingen die ik geef en zodoende wat meer meters maak. Deze gebruik ik veelal als hersteltraining). De atleten die pogen een tijd van onder de drie uur te lopen maken ook weken met meer dan 100km. Hier zit ik maar net boven. De trainingen zijn alleen anders. Veel meer een combinatie van hele lange duurlopen (50+km) met techniek/trail trainingen (bv. 50x stort op met 10m hoogteverschil). Hier komen nog wel een paar uur kracht- en corestability trainingen bij.
Zo maar zien goed voorbereid aan de start te verschijnen. Zal blijken als ik de finish over stap.

Over hardlopers v.s. traillopers en ultralopers v.s. ultratrailers

Over hardlopers v.s. traillopers en ultralopers v.s. ultratrailers.

Over hardlopers zullen de minste misverstanden zijn wat dit betekend: mensen die aan hardlopen doen in welke hoedanigheid dan ook. In wezen zijn we allemaal hardlopers: waar en hoe we ook lopen. Op een atletiekbaan, op de weg of in het bos of park. Allemaal delen we de passie voor het hardlopen om onze grenzen te verleggen; nieuwe uitdagingen aan te gaan of gewoon gezellig voor de gezondheid bezig te zijn.

Traillopers daarentegen zoeken de off-road paden op. Gruwen van asfalt en atletiekbanen. Het liefst dwalen ze door de bossen zonder route of wat dan ook. Heuvels en ook bergen zien zij als mooie uitdaging. Gelopen tijden doen minder ter zake. Een 30km trail in Fryslan is niet te vergelijken met dezelfde afstand in Zuid-Limburg  met al de heuvels. Het tijdsverschil kan zomaar 15 tot 30 minuten verschillen. Het wedstrijdaspect speelt minder bij de trailers. Het gaat om de beleving en het onderweg zijn.  

Trailroutes worden doorgaans aangegeven met pijltjes en linten waar bij een wegwedstrijd veel vrijwilligers onderweg de richting aangeven. Bij de wegwegstrijden heb je om de 5 tot 7 km een drinkpost met water en soms sportdrank. Als de afstand groter is wordt er iets van gezegd. De hardlopers pakken al hardlopend een bekertje water en proberen dit al hardlopend op te drinken. Bij de trails stoppen de lopers bij de verzorgingsposten om ‘rustig’ even wat te drinken, als ze al wat drinken want de meesten hebben een ‘camelbag’ met drinken op de rug. De verzorgingsposten bij de trails zijn meestal goed toeberust met eten. Winegums, dropjes, chips, koeken, fruit, er is van alles te krijgen.  De trailers nemen de tijd om zich te goed te doen aan al dat eten. Dat het tijd neemt wordt op de koop toegenomen. Een ander groot verschil is dat het zo af en toe lijkt dat bij trails verkeerd lopen erbij hoort. Iets van risico van het vak. Op de weg is het not done en wordt er geklaagd als een wedstrijd 500m langer is. Dit is inherent aan het feit dat hardlopers op de weg meer voor de prestatie gaan.

Dan nog het verschil tussen ultralopers en ultratrailers.

Ultra staat voor afstanden verder dan de marathonafstand van 42km. Naar mijn mening zit er een groot verschil ultralopen en ultratrails. Ultralopen hebben een paar geëigende afstanden van 50km, 50mijl, 100km of 100mijl. Dit zijn afstanden die bij de ultratrails ook weer vaak voorkomen. Ultralopen kennen echter ook tijdlopen van 6, 12 of 24 uur. Deze ken je bij de trails niet. Bekende ultralopen in Nederland zijn b.v. de 100km van Winschoten en de 6 uur van Steenbergen. In Winschoten worden rondes van 10km gelopen. 6 uur lopen worden soms op een atletiekbaan gelopen. Na een uur wordt van richting gewisseld. Trailers zullen gruwen van dergelijke uitdagingen. Mentaal is het erg zwaar om dit te volbrengen maar wordt toch gedaan. Ultratrailers zoeken liever de uitdaging in de bergen. Ultra’s als de UTMB staat bij menig trailer bovenaan de bucketlist. Een wedstrijd van 100mijl rondom het Mont Blanc massief met 9600 hoogtemeters.

Naast overeenkomsten zijn er dus ook de nodige verschillen. De wedstrijden en trainingen verschillen nogal, maar je merkt het ook aan de lopers. De verschillende hardloopdisciplines vragen verschillende  competenties van de lopers. (ultra) hardlopers zijn meer bezig met zaken als hartslag en kilometertijden. (ultra) trailers rekenen meer in kilometers en graag met hoogtemeters. Waar hardlopers het liefst zo constant in snelheid lopen, bepaalt bij de trails het parcours het tempo.

Er valt veel meer te zeggen. Key is dat we met ons allen genieten van de sport; het hardlopen en daar een uitdaging in vinden. Voor de een de prestatie, voor de ander een uitlaatklep. Zo zijn er nog 101 redenen te bedenken om te hardlopen die een ieder voor zichzelf mag maken. Wat is de jouwe?

Limburgs Zwaarste

Ditmaal Limburgs Zwaarste begin april. Reden hiervoor is de JKM die dit jaar mids april wordt gelopen. Qua schema zou de 60km beter zijn in de opbouw. Maar na vorig jaar de 60 te hebben gelopen nu mijn zinnen gezet op de 80km. Ik wilde de lus van 20km bij Epen om ook graag lopen. Dus in maart maar wat extra trainen en starten op de 80km. De trainingen waren dusdanig goed verlopen met een 3x50km als duurloop dat ik niet opzag tegen een 60. Dan is de 80 een mooie uitdaging toch.

Reeds de vrijdagmiddag met de camper naar het zuiden gereisd. Thuis nog even warm eten en dan op pad. Einde van de middag arriveer ik op sportpark Imstenrade waar Limburgs Zwaarste start. Een paar lopers die ook vroeg zijn zetten hun tentje op of parkeren hun camper naast de mijne.
Het is mooi weer en ik maak even een wandeling van een paar km door de omgeving. Alvast de eerste km van de route verkennen.

Een stel loopt een route en volgt de rode paaltjes. Ik informeer ze niet de rode lintjes te volgen wat dat is een route van 100km morgen. Na de wandeling eet ik een pannenkoek bij een restaurant/speelparadijs vlakbij.

Ik maak het niet laat en ga vroeg naar bed en zet de wekker op kwart voor vijf (naar ik meen). Morgen vroeg dag want de start is 6 uur. Start de Slachtemarathon al om half zeven; maar het is nu nog donker als we moeten starten. Ik slaap niet al te vast en op een gegeven moment hoor ik auto's van de eerste lopers arriveren en mensen praten. Het zal wel zo tegen vijf uur zijn schat ik, maar de wekker was nog niet gegaan. Toch maar even kijken. Is het toch bijna vijf uur. Wekker gezet op 5.45 blijkt. Ja, dat klopt dus niet. Normaal zet ik geen wekkers voor dit soort tijden; slaap ik. Voordeel van zo dicht bij de start staan met de camper is dat je je niet hoeft te haasten. Hoef alleen mijn startnummer op te halen. Verder rustig in de camper even omkleden, eten en voorbereiden. Op tijd loop ik naar de start om bekenden te begroeten en de hand te schudden. Iedereen heeft er zin in en er hangt een ontspannen sfeer.

Zes uur klinkt het startschot (of zoiets), de hoofdlampen gaan aan en we lopen het donkere bos in. Sommige lopers hebben een hoofdlamp met het licht van een bouwlamp. Hiermee is het pad goed te zien. Ik liep mede voorop en door de wandeling gisteren kende ik de route, dit was wel handig we eerste kilometers.

Na een twintig minuten begint het licht te worden en kunnen de hoofdlampen uit. De eerste groepjes vormen zich wat, maar vooraan in het veld waar ik loopt dunt het aardig uit. Met een mooi tempo bereiken we het eerste punt. Waar de anderen na een korte stop snel doorlopen pak ik mijn hoofdlamp en windjack op en stop deze in de rugzak hetgeen even tijd kost. Daarna weer verder voor de tweede etappe naar Vaals. Dit stuk haal ik alweer een paar man in. De Vaalserberg gaat wandelend omhoog. Dit is een steile klim die wat meer kracht kost. Na een korte stop verder naar het Vijlerbos de post bij het Hijgend Hert. 

Bij deze post start de lus van 20km bij Epen om. We lopen hieruit eerst naar het zuiden naar zo'n beetje het meest zuidelijke punt van Nederland. Hier door de weilanden is het voor ons even zoeken naar de juiste route. Dit kost wat tijd maar we lopen gelukkig niet verkeerd. Na de Geul te zijn gepasseerd is het weer klimmen naar het Bovenstebos.

Vanaf het Bovenstebos maken we een lus via Schweiberg (waar we even verkeerd lopen) weer naar Epen toe. Via Epen is het weer klimmen naar het Vijlerbos en het Hijgend Hert. Hier hebben we nu 54km gelopen. Verbazing is groot als Pascal van Norden komt aanlopen. Hij loopt blijkbaar de 60km, zijn drie uur later gestart. Ik heb nu dus iets van 5u21'gelopen over 54km. Pascal drie uur minder is 2u21 over 31km. tjee. Maar immer vrolijk groet Pascal een ieder en is weer vertrokken. 

Alleen loop ik weer verder. De km's beginnen te tellen in de zin van dat ik de benen begin te voelen. Toch weet ik het tempo nog wel te houden. Heuvelop ga ik wat vaker even een stukje wandelen. Beetje de krachten die over zijn verdelen over het laatste stuk. Zwaarste is nog de Eijserberg zo rond de 58km. Dit is nog een pittig stijl stukje omhoog. Bij de post op de Eijserberg neem ik even wat extra rust. Ik voel me een beetje licht in het hoofd en ga even liggen. Denk dat de bloeddruk in het hoofd wat te laag is. Alle bloed zit in de benen om deze op gang te houden.

Even drie minuten rusten, banaan en wat drinken naar binnen werken en dan maar weer verder. Nog een 10km tot de finish. De laatste km's zijn niet de moeilijkste meer. Nog een paar klimmetjes, maar het meeste is vals plat en goed te lopen. De laatste paar km is meer een verbindingsstuk naar de finish en gaat over de weg. Na 81,5km en 8u24 meld ik me af bij Willem en Annemarie in de sportkantine. Een 2e plaats op de 80km is mijn deel. Ieders prestatie telt hier bij Limburgs Zwaarste dus er zijn verder geen prijzen aan verbonden.

Daar ik nog een nachtje zou blijven en pas zondagmorgen weer naar huis zou gaan, had ik alle tijd om alle andere lopers bij hun binnenkomst te verwelkomen. Gezellig met alle andere hardlopers napraten over hun belevenissen van vandaag en wanneer we elkaar weer gaan treffen. De Bouilliannante en Koning van Spanje trail staan bij velen op de agenda. 

Zo rond 8 uur 's avonds komen de laatste lopers van de 100km binnen. Ook zij krijgen hun applaus bij binnenkomst. Zij zijn bijna 14 uur onderweg.  Als het rustig wordt in de kantine zoek ik de camper ook weer op. Ik eet nog wat maar zoek al snel mijn bed op. Het is mooi geweest. Een ervaring rijker.

Mooie herinnering

Schoenen zijn op.

PS.

1) op advies van de diëtiste veel gelletjes genomen onderweg; meeste voor de pittige beklimmingen ingenomen. Dit is me wel goed bevallen. Verder bij de posten onderweg veelal cola met een stukje koek of banaan.

2) Conditie is wel goed. Tot de Mont Blanc Marathon verder gewoon onderhouden. Wel meer de focus op krachttraining en krachtuithoudingsvermogen. Dat mag en kan nog wel wat beter.

Halverwege de Mont Blanc Marathon.

Het is nu bijna drie maand verder sinds de start van de trainingen voor de Mont Blanc Marathon. Ruim 1000 trainingskilometers en wat wedstrijdkilometers zitten erop. Kort gezegd ik lig op koers qua schema zoals ik dat voor mezelf heb uitgestippeld.
De eerste drie maand van het jaar vooral werken aan omvang en het maken van kilometers. In januari rustig aan begonnen met duurlopen van 30 à 32 kilometer. Februari 40-ers en nu in maart 3x 50km gelopen als langste duurloop. Dit is 8 maart begonnen met de Sallandtrail. Een mooie trail bij Nijverdal door de bossen en de heuvels aldaar. Deze 50km was ik in staat binnen de 4 uur af te leggen. Voor mezelf iets beter dan ik vooraf had ingeschat en bedacht. Mooie wedstrijd met een paar andere trailers. De twee weken na de Sallandtrail nog 2x een 50km duurloop gemaakt naast alle andere trainingen. Nu geef ik ook nog een paar keer per week training. Mijn eigen trainingen plan ik zo in dat de trainingen die ik geef meer van de categorie 'herstelloop' zijn. Maar het zijn wel weer kilometers en een paar uur trainen. Eigenlijk wel een mooie combinatie vind ik zelf. Zo ook de duurloop op zondag. Loop ik 10km naar de atletiekbaan voor een duurloop met de vereniging van 27km in voorbereiding op de Mar-athon van Sneek. Daarna 13km weer naar huis om de 50 te halen. Veel afwisselende tempo's met verschillende groepjes.

5 april staat Limburgs Zwaarste op het schema. 80km door de heuvels van Zuid Limburg. Hier heb ik wel zin in; al kijk ik nog wel een beetje op tegen de afstand. Eerste keer dat ik zover ga (hard)lopen. Ik wilde misschien nog wel de Drents Friese Wold marathon in Diever gaan lopen op 29 maart, maar daar zie ik toch maar vanaf. Ik wil fris aan de start van Limburgs Zwaarste verschijnen. Als ik Diever ga lopen vraagt het toch eerst weer een paar dagen herstel, ook al loop je de marathon als duurloop. Dus die sla ik maar over; maar een rustig korter duurloopje thuis.

Na Limburgs Zwaarste wil ik het accent van de trainingen verleggen. Minder duur trainingen maar het accent meer op techniek en krachtuithoudingsvermogen. Vooral in april even de omvang terug en daarna in mei weer langzaam uitbreiden. Uiteindelijk wil ik in het Pinksterweekend het Krijtlandpad in Limburg lopen als langste duurloop. 90km. Daarna is het nog drie weken tot aan de MBM.
De maanden april en mei wil ik dus vooral besteden aan techniek en krachtuithoudingsvermogen. Meer de bossen, zand en heuvels opzoeken voor zover mogelijk is. 20 april wil ik een rondje Vlieland maken. Dus wie mee wil? 's Ochtends gezamenlijk met de boot naar Vlieland, daar lekker (individueel) trainen en dan einde dag weer met de boot terug. Rondje Vlieland is iets van 45km. Korter kan natuurlijk naar believen.

Naast de trainingen staat deelname aan de Bouillonnante op het programma. In de Ardennen 56km. Dit is op zaterdag 3 mei. Past mooi in het schema en is een mooie invulling van het programma. Veel techniek en wat hoogtemeters.
Dus nog drie maand aan de bak. Zorgen dat de blessures wegblijven. Kunst is wel om de nodige rust te nemen. Het is wel te merken dat ik nu een paar weken achter elkaar over de 100km/week heb gelopen.

Klaar voor de start

'Klaar voor de start' staat er boven de blog voor 2014.
Een geweldig 2013 zit er qua lopen op en het doel is om dit in het jaar 2014 door te zetten.
De wedstrijden voor het voorjaar staan in de agenda; het trainingsschema is globaal klaar.
Hoofddoel dit jaar is de 80km du Mont-Blanc eind juni. Klaar voor deze start ben ik nog niet.
Dit moet nog komen aan de hand van een mooi schema en een aantal wedstrijden vooraf.
Klaar voor het starten met de trainingen ben ik al wel. Sinds de Duinentrail in oktober dit jaar heb ik niet meer volgens schema's getraind. Ik heb veel (relatieve) rust genomen en ben willekeurig wat gaan hardlopen wanneer het uitkwam. Ook wel eens lekker zo'n periode wat flierefluiten; het lichaam wat tot rust laten komen en lekker bijkomen van de inspanningen en alle kilometers. Volgens mijn logboek heb ik in 2013 meer dan 3000 km's gemaakt.
In december heb ik de trainingen kalm aan weer opgepakt. Beetje kijken waar je staat na een poosje kalm aan. Begonnen met een 10km cross in Mildam; daarna de Diever boscrossmarathon en als afsluiting de Sint Thomas trail. Naar mijn mening sta ik er goed voor om te starten in het nieuwe jaar.
De trainingen moeten weer structuur krijgen. De eerste maanden staan vooral in het teken van de opbouw en rustig aan veel kilometers maken. Er staan maar een paar wedstrijden op de agenda. Doel hier is de 50km van de Sallandtrail.

Hoofdmoot komt toch in de maanden april, mei en juni met Limburgs Zwaarste, La Bouillonnante en de Mont Blanc marathon. Ambities heb ik niet in de zin van hoog eindigen in het klassement. Wel genieten en finishen.  Om hoog te kunnen eindigen kunnen we in het vlakke noorden niet specifiek genoeg trainen. Wil je ergens goed in worden dan moet je dat ook goed trainen. Hoogtemeters zijn hier niet serieus te maken, dus af en toe een tochtje naar het zuiden des lands of een keer in Duitsland om dit te oefenen. Veel zal het in verhouding niet zijn. Nu weet ik van mezelf dat ik relatief goed kan klimmen dus vertrouw ik daar maar op. Hoe het zal gaan in de bergen is geheel afwachten; ik ga het beleven.

De wekelijkse trainigen zullen er niet veel anders gaan uitzien dan in de voorbereiding voor de marathon.
Iets meer kilometers per week en dan over een langere periode. Inhoudelijk zal het er als volgt uitzien:
4 looptrainingen per weer: intervaltraining op de baan, trailruntraining, een snelle duurloop en de langzame duurloop tot uiteindelijk 60km (daarnaast geef ik nog een paar trainingen in de week die een beetje mee mogen tellen). Daarnaast nog 2x per week wat kracht- en stabiliteitstraining.
Verschil met de trainingen voor de marathon is dat ik voor de marathon 5 à 6 keer per week trainde. Nu 4 keer per week om ook rust te hebben na de lange duurlopen. Zo hoop ik klaar voor de start te zijn om 4.00 uur op 27 juni in Chamonix voor de Mont Blanc Marathon.

Teaser Mont Blanc Marathon