Indian Summer Ultra ( ISU ) in Drenthe

Denk een jaar of zo geleden dat we een enquête kregen van Run Forest Run annex Wilfried Bats om ons te polsen of er belangstelling was voor een ultraloop in Drenthe. Welke periode, afstand, alleen, team of duo?
Met mijn eigen jaarplanning ging mijn voorkeur uit naar het voorjaar om een 100km door Drenthe te lopen. Dat zou dan een mooie voorbereiding kunnen zijn op de ultratrails in de zomer in de Alpen; de Eiger en de CCC. Het najaar is voor mij toch een periode om het wat rustiger aan te doen en ook wat andere dingen te kunnen doen.
Om dan in oktober of wanneer dan ook weer aan de slag te gaan met trainen voor een 100? Tja.

Maar om de een of andere reden kon ik het na de zomer niet uit mijn hoofd krijgen om NIET aan de ISU mee te doen. Waarom? Hierom:

Dit wil je toch gewoon

Ik had er gewoon ontzettend veel zin aan om in de herfst een dag door Drenthe om te dwalen, net zoals we dat in april doen (deden) met Limburgs Zwaarste.
Zo kwam het idee om als duo deel te nemen wat ook tot de mogelijkheden behoorde. Dan loop je om de beurt de verschillende etappe's die 4x 21km en 1x 16km zijn.
Facebook koppelde me aan Jacob van der Ley die zich melde toen ik een oproep plaatste voor een teammaat om samen de ISU te willen lopen.

Jacob tijdens de 3e etappe

Aldus geschiedde dat ik zaterdag 29 oktober om 6.00 uur aan de start stond voor de 1e etappe van de ISU. Jacob zou de 2e en de 4e etappe voor zijn rekening nemen waarna ik de laatste etappe zou lopen. De 1e etappe liepen we helemaal in het donker over de velden ten noorden van Rolde waar we gestart waren. Als een van de eersten arriveerde ik (met Ronnie) in Anloo waar Jacon het stokje overnam. Na wat te hebben gegeten en gedronken ben ik met de auto weer richting Rolde gereden waar het 2e wisselpunt was om Jacob weer af te lossen voor de 3e etappe naar Kamp Westerbork.
Helaas was Jacob verkeerd verloren en had daarmee wat tijd verloren. Voor mij de reden om wat extra aan te zetten en wat tijd zien in te halen. Helaas toch ook wat tijd verloren door het moeten zoeken naar de juiste route omdat omstanders hier en daar wat linten die de route duiden hadden weggehaald. Ook zelf een keer (met een klein groepje) domweg verkeerd gelopen en niet goed opgelet en als een kudde makke schapen achter elkaar aanhollen. Gelukkig de route in mijn horloge met navigatie die dan een waarschuwing geeft en we snel weer de juiste route hadden gevonden.

De verzorgingsposten waren uitzonderlijk. Eigenlijk gewoon belachelijk wat daar allemaal te krijgen was. Nu zijn we al wat verwent bij sommige wedstrijden met cola, chips, tuk koekjes en winegums. En bij Limburgs Zwaarste nog vlaai een pudding, maar dit sloeg alles.
Bij de laatste post hadden ze zelfs knakworst en waren ze later ook nog pannenkoeken aan het bakken begreep ik. Geweldig en een heel groot applaus voor de organisatie en al de vrijwilligers.

4e post met allerlei lekkernijen.

8 uur na de start mocht ik starten voor de 5e en laatste etappe van 16km. Naar mijn idee lagen we ruim voor op de andere duo's die ook meededen. Tijd om nog even volop te genieten van het laatste deel van de route. Nog wel goed blijven opletten met de route want ook nu waren er weer wat lintjes weggehaald en had ik zelf een keer niet goed opgelet.

Onderweg dit laatste deel gesproken met de fotograaf Flip Silk die mooie plaatjes heeft geschoten.

Na dik anderhalf uur zat ook de laatste etappe erop voor me. Jacob was me een eindje tegemoet gelopen en samen zijn we dan ook (als 1e) gefinisht. 

We did it

 Al met al een geweldige dag. Prachtig weer, een magnifieke omgeving, heel goed georganiseerd en vele vriendelijke vrijwilligers. Mede dank ook aan Jerry die mede debet is aan deze mooie route weet ik.
Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar, zeker ook door het niet meer doorgaan van Limburgs Zwaarste in 2017, en dan moet ik er maar eens over nadenken om zelf de 100 (of 125) te gaan lopen.

CCC®

De CCC®. Een bergtrail van Courmayeur (I) naar Champex (Zw) met de finish in Chamonix (Fr). Een trail met een te lopen afstand van 101km met 6000 hoogtemeters rond het Mont Blanc massief in de Alpen.

Na een goede voorbereiding de afgelopen maanden ging het tijdens de Eigertrail niet zoals ik wilde, maar stond ik voor mijn gevoel nu goed aan de start. Vijf dagen voor de wedstrijd waren we al in Chamonix aanwezig. Alvast wennen aan de hoogte, maar ook wennen aan het mooie weer. Op maandag kregen we een email van de organisatie ons goed voor te bereiden op de warmte. Een temperatuur van 32 graden is de verwachting voor vrijdag, wedstrijddag. 

In de dagen voor de wedstrijd gaan we wat te wandelen. Zoeken Michiel en Robin onderweg op die deelnemen aan de PTL om ze aan te moedigen. Gaan een stukje hardlopen. Maar bovenal zijn we in Chamonix om van de geweldige sfeer in de stad te genieten. Wat een ambiance daar met al die atleten die aan één van de vier wedstrijden meedoen (OCC 51km, CCC 101km, TDS 120km, UTBM 170km) en op de verschillende dagen starten en finishen.

Op donderdagavond niet al te laat naar bed om lekker een nachtje te slapen. Helaas niet zo'n succes. Toch de bekende nodige spanning waardoor slapen er niet echt van komt. Waar de meeste van dergelijke lange trails al vroeg in de ochtend, vaak nog in het donker, starten start de CCC® pas om 9 uur. Om half acht stappen we in Chamonix in de bus die ons naar Courmayeur brengt. 
Tjee, wat een volk hier. 2100 deelnemers staan hier aan de start naar ik begrijp. 

Er zijn een viertal startvakken. Naast die voor de elite dan nog drie grote startvakken met een 700 atleten elk zo schat ik. Op de een of andere manier op basis van het startnummer mag in in het eerste startvak staan. Dat scheelt straks vast de nodige tijd. Niet alleen ben je met de start gemakkelijker weg, maar heb je vast ook minder last van 'files' wanneer iedereen op een gegeven moment over de single tracks omhoog moet.

Precies negen uur gaan we van start. Even een brok in de keel en kippenvel dat het nu los gaat. Wat een sfeer zeg. Onder luid applaus en aanmoedigingen van het publiek lopen we door Courmayeur. We mogen meteen aan de bak voor de eerste en grootste klim. Volgens opgaaf 1435D+ over een afstand van 10,3km. Dat is een stijgingspercentage van 14%. Mooie warming-up.
Door de drukte loop ik niet helemaal het tempo dat ik zou willen, maar nog wat behouden lopen kan ook geen kwaad. Ondanks de drukte loop ik voor op het schema dat ik voor mezelf had bedacht. 
Eigenlijk is het eerste deel van de CCC® goed te lopen. Wel blijven opletten, maar erg technisch moeilijk lopen is het niet naar mijn mening. Hoewel het warm is, heb ik er niet erg last van. Het deert me niet en ik voel me goed. Het is wel zaak goed te blijven koelen met koud water uit de vele beekjes en goed te blijven drinken. Daar waar ik met de Eiger te weinig heb gedronken nu misschien wel iets te veel. Om de 5km moet ik even staan te plassen. 

Via een mooie trail, met veel toeristen die ons aanmoedigen, lopen we van Refuge Bertone (de eerste post) via refuge Bonatti naar Arnouvaz waar de eerste grote post is.

Hier ben ik rond twee uur op het heetst van de dag. Even goed eten en drinken en fysiek opladen voor de beklimming van de Grand Col Ferret, de grens met Zwitserland. Weer 750D+ over 4,5km maar dan in de blakende zon. Deze beklimming weet ik in 1,5 uur te beslechten waar ik niet ontevreden over ben. Boven op de col de stokken in de rugzak voor een lange afdaling. Eigenlijk is het vanaf hier de komende 18km dalen tot Praz de Fort waarna een kleine beklimming komt naar Champex toe. 

Grand col Ferret

Door het kale berglandschap zonder schaduw is het wel ontzettend warm dit deel. Vooral goed blijven koelen is het devies; pet nat, mouwstukken nat en het shirt een beetje nat houden.
In Fouly, waar Robert en Theo me op staan te wachten en bemoedigende woorden hebben, blijf ik een vijftien minuten. Niet te lang want ik wil in Champex waar Ienskje en Rixt op me staan te wachten wat langer blijven. Dat het warm is blijkt als in de tent in Fouly een atleet door de warmte onderuit gaat. 
Er is veel te krijgen aan eten en drinken in Fouly, maar de meeste belangstelling hebben de waterkranen. Al de atleten gaan hier als eerste heen. Of om hun hoofd onder de kraan te steken of om de bidons weer te vullen.

Fouly

Na de stop in Fouly is het even weer op gang komen. Eerst een stukje wandelen maar om daarna weer te gaan hardlopen. Dit deel is prima te lopen, brede paden en ook nog over de weg door Praz de Fort. Hierna duiken we het bos in voor een klim van 450m naar Champex toe. Voor mij het moment om Ienskje en Rixt te begroeten die hier naar toe zijn gekomen.
Hier is zo'n beetje de kentering in de wedstrijd. Tot nu toe was alles goed te belopen en was het warm. Vanaf hier technisch moeilijk(er) terrein, maar gelukkig ook iets koeler. 

aankomst Champex

Tegen zeven uur 's avonds kom ik in Champex aan. Ik geen eerst Rixt en later Ienskje een dikke knuffel. Ik ben tien uur onderweg nu en eigenlijk gaat het allemaal nog prima. In Champex neem ik wat meer de tijd. op deze grote posten is assistentie geoorloofd en Ienskje helpt me met het een en ander. Voor het vallen van de avond doe ik droge kleding aan om te voorkomen dat ik straks in de nacht verkleum met de natte kleren. Het eten in de rugzak wordt weer aangevuld en ik eet zelf ook het nodige. Alleen de vermicelli in de soep vind mijn maag niet fijn, dat wil en gaat er weer uit. Gelukkig kan ik de rest van wat ik eet en drink wel binnen houden. 
Na een stop van 40' in Champex is het tijd om weer verder te gaan. Op naar Trient via La Glete. Een stuk van 17km met weer 800D+. Hier in de beklimming is het tijd om de hoofdlampen aan te doen. Het terrein wordt hier lastiger, het is donker en natuurlijk neemt de vermoeidheid nu ook toe. Al met al gaat de snelheid wat naar beneden. Naar Trient ben ik bijna 3,5 uur onderweg en in dit deel loop ik een stuk met een andere Nederlander Ruben op. 

Tegen elf uur 's avonds bereik ik Trient waar Ienskje en Rixt me weer opwachten. Zij hebben al een borrel gehad en daar heb ik eerlijk gezegd ook wel zin in. Een biertje kan geen kwaad toch?

Verder is het in Trient weer wat eten en drinken voor zover het gaat en na bijna een half uur is het weer tijd om in het donker de volgende berg op te gaan. Je bedenk wat. 
Ik heb met Ienskje en Rixt besproken dat zij naar de camper gaan en dat ik zo rond half acht zal proberen te finishen in Chamonix. Dan kunnen zij met de eerste trein van zeven uur naar Chamonix vanaf de camping zodat ze me kunnen zien finishen :-) 
Na Trient worden we meteen weer de berg op gejaagd: met 826D+ naar Catogne toe. Gemiddeld 16% stijgen om vanaf daar af te dalen naar Vallorcine toe. Deze 11km weet ik te overbruggen in 2,5 uur tijd. Dit is nog steeds sneller dan ik vooraf had ingeschat. 

Ik Vallorcine kan ik geen redenen meer bedenken waarom ik niet zou finishen. Ik voel me nog goed. en eten en drinken gaat nog aardig. Ik ben ruim op tijd in Vallorcine en schat zo in nog een 4 uren onderweg te zullen zijn naar de finish toe. Omdat ik nog mooi op tijd ben neem ik extra de tijd voordat ik vertrek uit Vallorcine. Dat ik hiermee een flink aantal plaatsen zak in de uitslag is dan maar zo.

Wanneer ik de post in Vallorcine verlaat staat Ruben ook klaar om te vertrekken voor het laatste stuk.
Hij zit er aardig doorheen en omdat er nog tijd genoeg is gaan we samen verder. Ruben heeft vorig jaar de OCC gelopen en hij meende bekend te zijn met de route. Maar de OCC volgt een trail die geleidelijk aan naar Flégère gaat, maar de CCC® gaat via de Têtes aux Vents naar Flégère. Deze route gaat eerst 700meter omhoog om daarna weer een 300m af te dalen naar Flégère toe. Daar had Ruben zich even op verkeken. Mijn 'strategie' om in een beklimming iedere 100D+ zijn we blijven aanhouden. Iedere 100D+ even een korte pauze om een paar slokken te drinken en om even te vieren dat er weer 100 hoogtemeters minder zijn om te overbruggen.

's Ochtends om vijf uur zijn we bij Têtes aux Vents. Een lastig te lopen deel met veel stenen. 

(foto eerder in de vakantie gemaakt)
Têtes aux Vents

Tegen zes uur arriveren we bij Flégère. We zijn de gelukkigen die de zonsopkomst zien op de Mont Blanc. Wat is zoiets mooi.

Zonsopkomst Mont Blanc

Even tien minuten pauze bij Flégère om nu alleen nog maar hoeven af te dalen naar Chamonix toe. Nog wel even een lastige afdaling met 900D-. Een groot deel daarvan gaat over een smal bospad met veel stenen en boomwortels die maar één doel hebben: je enkels breken. En laten we daar nu net geen zin in hebben met de finish (letterlijk onder je in Chamonix) in zicht.
Na het lastige stuk door het bos nog een deel over een breed grindpad tot we Chamonix bereiken.
Hier staan de (fantastische) vrijwilligers ons op te wachten om ons de weg door de stad te wijzen. Met een kleine ereronde langs het sportpark komen we in het centrum. De laatste paar honderd meter gaan door het centrum heen. Ondanks het vroege uur zijn er al flink wat mensen op de been. Iedere finisher in Chamonix wordt met applaus ontvangen. Kippenvel, want nu klappen ze voor mij. Voor ons dan want samen met Ruben finishen we.
Half acht stap ik op het plein over de finish Ienskje en Rixt in de armen. Blijdschap. De CCC® uitgelopen. 101 schitterende kilometers maken dit avontuur compleet.

finisher CCC®

Statistieken:
deelnemers: 2101
finishers 1357
gefinished als 595e

Wat volgt? Ik weet nog niet. Vooralsnog niks concreets.

Eigertrail E101

Oei,
bedenken ze op de school van onze jongste dochter dat de diploma uitreiking donderdagmiddag is. En mijn raceday, wat ik bedacht had als belangrijkste trail voor mij dit jaar, is zaterdag. Dus dan zit ik donderdagmiddag nog in Heerenveen en moet ik zaterdagmorgen om half vier in Grindelwald starten.

Tja, dat is geen optimale voorbereiding voor een ultratrail hoog in de bergen.
Maar dan moest ze eerst nog wel slagen voor haar gymnasium. Ze heeft het ontzettend spannend weten te maken om te slagen voor haar diploma. Na een spannende examenperiode wist ze er een herexemen uit te slepen. Nog vol aan de bak aan de studie, een weekend met haar naar Tilburg voor examentraining (kon ik daar eens mooi trainen en de omgeving verkennen. ook wel eens leuk) en na de her in spanning de uitslag afwachten. Wat een blijdschap om zo te slagen voor je gymnasium diploma.

'training' in Tilburg :-) 

'training' in Tilburg :-) meer zwemmen.

Maar zo stonden wij dus op donderdagmiddag om 17.00 uur nog in Heerenveen.

Direct in de camper en rijden maar. De donderdagavond rijden we tot iets voorbij Frankfurt alwaar we ergens op een camperplaats overnachten. Vrijdagmorgen vroeg weer verder en aan het begin van de middag arriveren we in Grindelwald. De camper op de camping alwaar meer Nederlanders staan. Even een praatje en op naar het centrum voor de tassen controle en het startnummer.

Tja, en dan sta je zaterdagmorgen om half vijf aan de start van een trail van 101km. Eerder hebben Ienskje en ik het er over gehad of het wel goed zou zijn met zo'n voorbereiding, maar het is niet anders. Optimaal is het niet maar het was voor mij geen reden om niet te starten.
Het belooft een mooie dag te worden. Het weer is goed, de sfeer is fijn en door het koude weer de afgelopen dagen in Zwitserland zelfs veel sneeuw vanaf een 2200 meter hoogte.

Heel in het kort over de trail: die was fantastisch. Vooral de beklimming van de Faulhorn met al de sneeuw en de vele kilometers door de sneeuw na de Faulhorn.

Tot halverwege de race in Burglauenen gaat het heel voortvarend. Veel samen met Robin gelopen en na Burglauenen sloot Nico bij ons aan.

Helaas heb ik op Mannlichen mijn Waterloo gevonden. Na Burglauenen op de eerste beklimming met 700hm kreeg ik onderweg last van duizelingen. Ik was al eens gaan zitten om even bij te komen om te eten en te drinken waarna het wel weer ging. Gelukkig loop je met je drieën zodat je elkaar wat in de gaten kunt houden. In Wengen maakten we ons op voor de laatste grote klim met 1000D+. Een steile beklimming volop in de zon in de middag met temperaturen van rond de 27 graden. Hoewel ik nog wel de kracht heb en goed meekom de berg op blijf ik last houden van duizeligheid. En dat is niet handig op een bergflank om dat zo maar uit te drukken.
Mijn idee was om op Mannlichen bij de post goed de tijd te nemen om bij te komen om daarna weer verder te gaan, maar daar dacht de arts daar toch anders over. Alles snel gecheckt door de arts, maar voor hem was het eigenlijk wel duidelijk dat ik gedehydreerd was door alles. En was het een NOGO om verder te gaan gezien het verdere parcours. Mede omdat er  maar weinig (geen) mogelijkheden meer zijn om uit te stappen.

Met Robin en Nico op Mannlichen

Tja, en toen mocht ik met het kabelbaantje naar beneden. Niet zoals ik me de afloop had voorgesteld. In Grindelwald met Ienskje afgesproken dat we elkaar bij de finish zouden ontmoeten. We drinken een biertje, want het vocht moest weer aangevuld worden van de arts. Dus houdt het zo op.

Achteraf de race te hebben geanalyseerd, heb ik vooral de eerste 40km te weinig gedronken. Daarna kreeg ik dorst en ben ik veel gaan drinken, maar toen was het al te laat. Dus al met al de nodige factoren waardoor het niet gegaan is zoals ik had gewild.
Vrijdagmorgen nog op zeeniveau (of ergens aan de Rijn dan) en zaterdagmorgen sta je al ergens in Zwitserland op 2600m. Te weinig drinken onder warme omstandigheden bij een langdurige inspanning; dan gaat het mis. Dus het leermoment is daar. Een ervaring rijker.
Nadien heb ik nog dik drie dagen een enorme hoofdpijn gehad, het teken dat ik te weinig gedronken heb.

Maar niet getreurd verder. 26 augustus sta ik aan de start voor de CCC. Wederom 101km rondom het Mont Blanc massief met een nieuwe strategie t.a.v. eten en drinken onderweg.
De start 9.00 uur in Courmayeur in Italië. Duur 22 uur (schatting) dus aankomst de volgende dag om 7.00 uur.
De race is te volgen via  de link http://utmb.livetrail.net/parcours.php?course=ccc startnummer 3832
of hopelijk via de live tracker via de link http://ccc2016.legendstracking.com/

6x (run, eat, sleep)

Dat staat er op het programma voor Pinksteren: 6x (run, eat, sleep).
En dat door deelname aan de Hardloop4daagse: in 4 dagen 6 wedstrijden met in totaal exact 100km hardlopen. Dat maakt gemiddeld 16,5km per wedstrijd. Tussendoor heb je net voldoende tijd om je even op te frissen, even goed eten en te rusten. Maar daarna al weer omkleden voor de volgende etappe/wedstrijd.

De strijd begint op vrijdagavond met de 1e etappe. De start is om half acht voor de eerste 17,1 km. Fris en fruitig gaat iedereen als een dolle van start of zijn er hierna geen wedstrijden meer. Start en finish is op het sporterrein waar we met de anderen met camper of tent op het veld staan. De route vandaag leidt ons via Hoog Soeren. Met een gemiddeld tempo van 4:11 finish ik na 1u11.

Zaterdagmorgen start om 11.00 uur de tweede etappe in het bosgebied tussen Beekbergen en Hoenderloo. 20,4km is deze etappe waaraan alleen de 100km lopers deelnemen. De route bestaat voor de helft uit betonnen fietspaden, de andere helft over bospaden. Hoewel het fris is het Pinskerweekeinde is het goed weer te hardlopen. Deze etappe loop ik grotendeels samen met Jody en finishen we in een tijd van 1u28. Weer een paar minuten sneller vergeleken met 2 jaar geleden toen we ook de 100km meeliepen.
Na de finish is het nog even een half uurtje wachten tot Ienskje er ook is en dan fietsen we weer terug. Tegen twee uur zijn we weer bij de camper. Dan is het even douchen, eten en ook zoveel mogelijk rusten. De oogjes kunnen even een uurtje dicht, maar dan is het alweer tijd om ons op te maken voor etappe nummer 3.

Etappe nummer 3 start in Loenen, 13km verderop en start om 18:00 uur. Omdat het om 4 uur nogal regent/hagelt rijden we met de camper naar Loenen.
Om 6 uur starten we voor een etappe van 14,6km over de Loenermarkt; een prachtig bosgebied ten zuiden van Loenen. Ook hier weer gaat het telkens vals plat omhoog en naar beneden. Daardoor varieert het tempo per kilometer nogal wat. Hoewel de benen nu halverwege toch wel wat beginnen te protesteren weet ik toch het tempo er aardig in te houden. Deze etappe gaat gemiddeld in 4'16. Een klein beetje kramp in de hamstring speelt wat op maar na 1u02' loop ik toch over de finishmat.
We kunnen direct na de finish in Loenen bij de voetbalclub douchen en omdat we met de camper zijn kunnen we ook meteen alweer wat eten. Weer terug op het sportveld is het al snel weer tijd voor het laatste deel van vandaag: rest.

Zondag. Nu beginnen de benen zeker te protesteren. Alweer? Ja, alweer. Vanmorgen de unieke tijdloop waarbij de atleten 1 voor 1 om de halve minuut starten in omgekeerde volgorde van het klassement. Ienskje start om 10u02. Ik een half uur later om 10u32. 8,5 km knallen in het park Berg en Bos (bij de Apenheul). Door de route kris-kras door het park zie je telkens lopers voor achter of naast je lopen. Jij jagend op je voorganger of diegene die daarvoor zijn gestart, achter je je directe concurrent die jou weer wil inhalen. Daar ik 12e sta in het klassement starten er nog 11 atleten na mij. En die wil je voor blijven. Op één na is me dat gelukt. Het is na 6 km Zac Freudenburg (nr 1 in het klassement en 6' na mij is gestart) die me met een onmogelijke snelheid inhaalt. Een keer met de ogen knipperen en hij is alweer weg, wat een power. Ik weet net onder de 35' te finishen met een tempo van 4'10 waar ik toch wel content mee ben.

Na de finish wandelen we terug naar de camper. Douchen en meteen daarna even de benen los laten masseren. Service van de organisatie waar we dankbaar gebruik van maken. Vooral het stukje kramp in de hamstring heeft attentie nodig. Na de massage gaan we eten en kunnen we nog een twee uur bijkomen om ons op te maken voor etappe 5.

Etappe 5 is wat mij betreft de mooiste etappe. Deze etappe start 7km verderop en is bij Hoog Buurlo bij de schaapskooi. Deze etappe is weer alleen voor de 100km lopers, is 19,1km lang en start alweer om 5 uur. Het eerste deel van de route gaat door Radio Kootwijk rondom de kathedraal, daarna door het open veld en sluit af met een stuk door het bos. Hoe gevarieerd wil je het hebben. Dit is mijn etappe niet qua lopen. Door vermoeidheid wil mijn rechtervoet niet. Ik loop te stampen en zak door mijn voet heen. Ik stop even om de veters wat losser te maken in de hoop dat het daarna wat beter zal gaan. Het wordt hiermee niet minder, maar het loopt niet efficiënt en kan dan ook niet bijblijven. Ik hoop dat het straks op het tweede deel van de route beter wordt als we 'off-road' gaat lopen. Ik wordt nu door diverse concurrenten die achter me in het klassement staan ingehaald en ik kan ook niet echt bijblijven. Het zij zo; het zit niet altijd mee. De laatste paar kilometer weet ik toch weer wat meer tempo te maken en finish ik in een tijd van 1.24'50. Toch een aardig tempo van 4'26.
Na afloop laten we ons trakteren op (alcoholvrij) bier en een heerlijk Duits brood met worst. Dat is wel even lekker.
Zo tegen half acht fietsen we weer terug. De 5e run is geweest, nu weer tijd voor eat en sleep.

Pinkstermaandag. 11 uur de start voor de 6e etappe. Luxe met de bus worden we naar Vaassen gereden waar de start is bij kasteel Cannenburch. Het is nu de kunst je benen aan te moedigen en te vertellen dat het nog maar 20,5 km is. Iedere kilometer die je nu maakt is er eentje minder, het is nu echt aftellen. Voor mezelf heb ik zoiets als ik deze 20,5 km binnen de 1.33 weet te finishen zou ik voor de totale 100km 7u15 nodig hebben.
De eerste 8km deze etappe wilden niet. Weinig power meer in de benen en een tempo van iets langzamer als 4'30. Enfin, als de finish maar gehaald wordt.
Op de een of andere manier gaat het na 8km beter (en heuvelop naar de Echoput bij Apeldoorn) en weet ik toch het tempo nog wat op te voeren. Ondanks het afzien toch genieten van de mooie omgeving. En door het nu wat hogere tempo haal ik meerdere lopers in en dat motiveert ook weer.
Met de armen omhoog loop ik na 1,5 uur over de finish. Tempo 4'27.
100km totaal in 7u12 met een gemiddeld tempo van 4'19. En daar ben ik wel blij mee, Dat is 8 minuten sneller dan 2 jaar geleden en daarmee trek ik wat de conclusie dat ik wel aardig in vorm ben en dat het tempo er ook nog wel wat in zit.

Nu tijd om weer wat uit te rusten en goed bij te komen, want over twee weken is de Xtrails in Vaals maar dan 4 etappes in 3 dagen. Ook leuk.

PS, geen spierpijn nadien, wel vermoeid en weinig power. Maar daarvoor is een periode rust weer nodig.

Limburgs Zwaarste

Ondanks de niet optimale voorbereiding sta ik 16 april 's ochtends om 6 uur aan de start voor Limburgs Zwaarste. 100km hardlopen voor de boeg door het mooie Limburgse heuvelland.

Qua conditie had ik wel vertrouwen dat het zou moeten kunnen bij deze voor mij eerste 100km wedstrijd. Met betrekking tot de intensiteit en de kracht is de strategie voor deze tocht aangepast in de zin van vooral geen energie verspillen op de stukken omhoog. 

Hoewel het om 6 uur nog net niet licht is start ik zonder hoofdlamp. Ervaring is dat het net de eerste 500m wat donker is in het eerste gedeelte door het bos. Daarna komen we al in open veld en kun je net wat zien waar je loopt. De eerste meters loop ik bij de anderen die hun lamp wel aanhebben.

In de eerste kilometers, een stuk of 15 tot de eerste post, is het rustig aan lopen en lopen we in kleine groepjes. Ik loop bij de eerste 10 en bemerken niet zoveel van de grote groep achter ons.

Ik babbel met een Texaan (die uiteindelijk 2e word), voor hem is het zijn eerste ultra na het lopen van een 4tal marathon's. Ik heb bewondering voor zijn spirit om hier dan aan de start te staan.

Support onderweg

 Na Simpelveld door te zijn is de eerste post op 13km nabij Nijswiller. Kort even de tijd nemen voor wat drinken en wat eten en weer verder om 10km verder bij Vaals bij de 2e post te arriveren. Ook hier is Ienskje weer om me aan te moedigen. Ienskje is vandaag mee op de fiets en zal ook een 60km fietsen.
Na de post in Vaals is het even stevig klimmen de Vaalserberg op. 'Rustig' aan wandel ik, volgens plan, omhoog om bovenop de Vaalserberg weer te gaan hardlopen. Ik vergeet een foto te maken, want deze zou denk ik uniek zijn. Zo 's ochtends om half negen is er niemand en niks te beleven. Hoe anders op andere momenten wanneer het een kermis gelijk is.
Van de Vaalserberg naar de post op de Vijlerberg is een relatief kort stuk van een kilometer of 6. Hier staat Ienskje ook weer om me even te helpen met het bijvullen van de bidons. Na een paar minuten pauze met wat versnaperingen dat hier prima voor elkaar is is het tijd om de lus rondom Epen te slechten. 20km voordat we weer bij deze post op de Vijlerberg zijn.
Het is even opletten hier, want het is hier wat een kruispunt voor de route. Een tweetal lopers komen aanlopen en kijken verbaasd wanneer ze weer bij de post zijn. Zij zijn verkeerd gelopen en verliezen daarmee een 10 min. Door de eerdere deelnames aan de 80km wist ik aardig welke kant we op moesten, dat scheelt weer even. Het eerste deel is flink dalen, stukje vlak om daarna met een stevige korte klim in het Bovenste bos uit te komen. Hier hebben we een 40km gelopen nu. Bij de post wordt je startkaart gesigneerd als bewijs dat je deze lus hebt gelopen. Even een stuk banaan en koek en weer verder. Eerst een lus van 5km rondom Schweiberg waarbij je in de verte de Vijlerberg steeds ziet. Daar moeten we zo weer op aan. Alleen dalen we eerst weer af Epen voordat we aan de klim van de Vijlerberg beginnen. In Epen heel goed opletten met het oversteken want de toerrenners zijn bezig met hun Amstel gold toer versie en zijn in Epen net een stukje aan het dalen en dat gaat dus snel. Ik denk ook niet dat ze mij zien staan.
Vanuit Epen is het iets van 170 meter klimmen weer naar de post op de Vijlerberg. Op zich niet spectaculair, maar nu na bijna 50km denk ik daar wat anders over. Snel wandelend zonder te forceren leg ik de paar kilometer daarna af. Het is nu half twaalf. 5,5 uur onderweg voor de eerste 53km.

Ienskje is hier nog steeds en help me weer even. Ondertussen komt Ronnie ook aan bij de post; hij heeft nu 30 van 60km afgelegd waar hij aan deelneemt. Ook hij wil hier de verkeerde kant oplopen, gelukkig kunnen we hem op tijd waarschuwen.
Ik probeer een stukje abrikozenvlaai te eten, maar daar denk mijn maag anders over. Cola en wat andere versnaperingen gaan wel.
De komende 9 km zijn relatief gemakkelijk. Vanaf de Vijlerberg is het vooral dalen naar Nijswiller waar de volgende post weer is. Ienskje zal hier ook heen fietsen. Halverwege wordt ik tot mijn verbazing weer door Ronnie ingehaald die een klein stukje verkeerd is gelopen.
Het begint wat te sputteren en te regenen nu maar het deert me eigenlijk niet. Wel wordt het wat frisser nu we wat meer in open landschap lopen.
In Nijwiller bij de post meld ik aan Ienskje dat ik wat misselijk ben en dat de maag wat protesteert. Eten gaat even niet, cola lukt wel dus dan dat maar.

Na Nijswiller gaat het kalm aan naar de Eyserberg. Wel weer even een klim maar het gaat nog prima. Ienskje fietst even een klein stukje met me mee om vervolgens ook naar de post op de Eyserberg te gaan. Ondertussen begint het beetje bij beetje meer te regenen. Alleen heb ik er nog geen hinder van en bemerk ik het nauwelijks.
De Eyserberg is op het 70km punt van de route. Als je wilt kun je hier bedenken dat je niet de 100 gaat/wilt/kunt lopen en ga je rechtsaf naar Heerlen naar de finish om zo 80km gelopen te hebben. Hoewel niet helemaal fris meer denk ik hier niet over na. Voor mij is het linksaf naar Schin op Geul voor de ronde van 20km. Dit deel ben ik niet helemaal fris meer en verlies ik nog aardig wat tijd en ook plekjes in de klassering maar dat is vandaag niet van belang voor me. Ik geniet.
Vanaf de Eyserberg vertrek ik met ene Bart (een Belg) met wie ik uiteindelijk samen zal finishen. Volgens de organisatie liggen we samen op de 2e en 3e plek (!!??). De eerste kilometers lopen we samen op maar opeens zie ik Bart niet meer. Is hij weer verkeerd gelopen? Eerder op de Vijlerberg was hem dit ook al overkomen.
Ik steek Wijlre door om via een mooi pad de Keuterberg te beklimmen.

De Keuterberg op.

Nu begint het flink te regenen en baal ik een beetje dat ik mijn regenjas niet mee heb genomen. Wel mijn windjack maar die houd de regen slechts 1 sec. tegen. De paden worden moeilijker begaanbaar in die zin dat het glad wordt op de Limburgse löss. Mijn tempo ligt niet hoog meer, maar ik kan nog steeds blijven hardlopen/dribbelen.

Bewondering voor de vrijwilligers die de hele dag voor ons klaarstaan.

Bij de post in Schin op Geul hebben ze cupjes met rijstepap. Daar heb ik al een poos zin aan, maar de eerdere posten hadden dit niet. Ik doe het mezelf even aan tijd en ga er bij zitten. Ik lepel de pap rustig op en praat met de vrijwilligers die hier nu in dit gure weer ons helpen.
Ondertussen komen er een aantal andere 100km lopers waaronder de Texaan weer. Bijna gelijktijdig vertrekken we weer voor de laatste 20km naar de finish. Eerst over 10km weer de post op de Eyserberg en dan naar de finish in Heerlen.

Hier ergens naar beneden...

Een ieder gaat verder in zijn eigen tempo en al snel loop ik weer alleen. Echter nu op de 7e plaats of zo. De regen wordt gelukkig weer wat minder en ik kom weer wat op temperatuur.
Via een mooie doorsteek door Wijlre bij de bierfabriek langs en via een mooie oude watermolen is het weer op naar de Eyserberg.

Tuurlijk voel ik de benen wel, maar zoals ik bij de post op de Eyserberg zeg: ik kan nog steeds wat blijven dribbelen/hardlopen. Zolang dat lukt denk je niet aan opgeven.
In Bosschenhuizen is nog een kleine post bij iemand in de schuur. Hier tref ik George (60km) en proosten we op deze mooie trail (met jenever). Na Bosschenhuizen is er nog een klein klimmetje die ik samen met George slecht. Daarna pak ik toch mijn dribbeltempo weer op (5'30) en nu is het bijna geheel vlak tot aan de finish toe. Nadat we door Huls zijn gelopen zie ik Bart in de verte voor me lopen. Hij heeft het gehad en moet wandelen. Ik loop nu snel op hem in en twee kilometer voor de finish haal ik hem in. Ik besluit om samen met Bart verder te wandelen en we kletsen nog even wat.
De laatste kilometer naar de finish toe weten we nog in een vorm van hardlopend af te leggen en samen melden we ons bij Willem die ons ontvangt. De vieze schoenen uit en dan kunnen we ons binnen afmelden waar onze tijd (pas) wordt genoteerd.
Moe maar heel tevreden zit het erop. Iedereen bedankt voor deze ervaring. Zowel mede atleten maar vooral ook de vrijwilligers. 4 keer ben ik in april naar Limburg gereisd om aan Limburgs Zwaarste deel te nemen en dat heb ik met veel plezier gedaan.

campertje

Zo, ons campertje staat voor de deur. Morgen naar Limburg en dan zaterdag aan de bak.

Ik heb er wel zin en en denk dat ik er wel klaar voor ben. 100km hardlopen in Limburg. Een hele dag door de heuvels van Zuid-Limburg zwerven. Tuurlijk zal het zwaar worden en zal ik denken waar ben ik aan begonnen. Maar nu heb ik er zin aan.

Ienskje gaat mee voor de nodige support en zal zeg maar de 60km route fietsen (maar dan over de weg).

Met de trainingen is het de afgelopen behoorlijk goed gegaan. Twee weken geleden een duurloop van 55km met een paar stukjes wandelen en daarna nog een aantal trainingen gemaakt met wat meer intensiteit en die zijn ook goed gegaan.

Wat zoal gedaan aan trainingen nog:

1. fartlektraining 11km off-road 1u10
2. heuveltraining 11km off-road met 300D+ 1u30
3. blokkenloop  30' in D1 - 20'in D2 - 10'in D3 - 20'in D1 - 15' in D2 - 10' in D3 in 10' in D4
• D1 = 5'15/km
• D2 = 5'00/km
• D3= 4'45/km
• D4 = 4'30/km
4. training geven 7km (is mooie herstelloop)
5. interval training op de baan in een tempo van 4'00.
6. rustig loopje nog van 6km

en zo moet het maar zijn.

Het was niet de voorbereiding die ik vooraf had bedacht, maar het is zo ook niet verkeerd geweest. Ik heb toch nog flink wat kilometers kunnen maken, al was het vaak wel op het randje van wel of niet kunnen. Gelukkig pakten de genomen risico's goed uit. Kleine stapjes nemen en op die manier de risico's klein maken en accepteren als blijkt wanneer iets niet gaat. Dus ook een training overslaan en rust nemen hoort erbij.

Zaterdagmorgen 6 uur starten en dan proberen iets van 6 uur 's avonds weer bij de finish hoop ik. Ik houd jullie wel op de hoogte.

Herstel

Zoals gezegd deze week tijd besteden aan rust en herstel. Zo mooi dat een lichaam zich weet te herstellen na een inspanning. En er dan ook nog sterker uitkomen. Dat is het principe van supercompensatie.
Deze week maandag een stuk gewandeld, woensdag wat meedoen op de baan en vrijdag nog even een loopje. Zaterdag weer met de studie in de weer (woensdag examen) en dan morgen een hele lange duurloop. Over twee weken is immers Limburgs Zwaarste. Wat kijk ik daar naar uit. De temperatuur stijgt, de natuur ontluikt en dan mag je een hele dag door het mooie Limburgse land lopen. Wie doet je wat.

Plan voor morgen is dus een lange duurloop. Van de vereniging staat er met de marathongroep weer een lange duurloop op het programma. 20km in tempo DL1 en vervolgens 7km in tempo van  DL2. Voor mezelf maak ik me in mijn trainingen niet zo heel druk over de te lopen tempo's. Alle mogelijke tempo's (als het maar langzaam is) zijn me goed. Met de groep dus 27km. Ik wil morgen eerst naar de baan toe lopen, dat ik 10km en maakt dan totaal 37. En daarna met een mooie lus weer op huis aan. Totaal wil ik zien een 55km te gaan lopen. Het beloofd mooi weer te worden, en na het nodige aan rust en herstel deze week heb ik er ook wel weer zin aan.
Globaal te lopen tempo's die ik voor ogen heb:
10 km à 5'30. 20 km à 6'00. 7 km à 5'40. 3 km wandelen à 8'30. 10km à 5'40/6'00 en dan de laatste 5km wandelen.

Ik laat morgen wel eens weten hoe e.e.a. is verlopen.

Kleine update hoe de training is verlopen:
Iets voor 7 uur vertokken naar de atletiekbaan: 10 km à 5'25.
Daarna met de groep eerst 20 km op een tempo van 6'00.
Na 20km (voor mij dus 30km) een kleine versnelling naar een tempo van 5'30.
Dit over 7km.
In het clubhuis even de tijd genomen om te eten en te drinken, droog shirt aan te doen en de bidons weer bij te vullen.
Al etende (krentenbol) eerst 3 km gewandeld à 8'20.
De 13 daaropvolgende hardloopkilometers gaan eigenlijk wat te snel, maar misschien ook wel een goed teken dat het nog wilde, maar deze gingen op een tempo van 5'10. Met nog twee kilometer wandelen naar huis totaal 55km gemaakt. 50 hardlopend en 5 wandelend met een totale duur van 5u21.