Nieuwe prikkels

Limburgs Zwaarste zit erop. Met stip staat deze in de top 3 van prestaties van mijn 'loopcarrière'. 60km hardlopen door de heuvels van Zuid-Limburg. Dit is op de één of andere manier wel voor herhaling vatbaar. Ik heb deze week even bekeken of ik mijn programma voor het najaar kon omgooien om o.a. de Duinentrail en de Beartrail te gaan lopen. Ik wil echter de Berenloop lopen dit jaar en geef daar toch de voorkeur aan. De afgelopen jaren vaak geblesseerd geweest tijdens de Berenloop op Terschelling; een paar keer aan de kant gestaan en dat wil ik niet weer. Vandaar mijn zinnen om de hele marathon op Terschelling te willen lopen. Dit zal dan denk ik ook weer één van mijn laatste wedstrijden zijn dit jaar.
Het programma tot november is echter vol genoeg. Eerst maar focussen op wat er in mei op het programma staat: eerst de Koning van Spanje trail met Hemelvaart en daarna het Pinksterweekend met de hardloop4daagse in Apeldoorn: 4 dagen, 6 etappes en totaal 100km.

Mijn trainingsfocus zal nu wat omgaan. De afgelopen maanden heb ik amper intervaltrainingen gedaan. Af en toe een keer op de baan, maar dan niet intensief. Al de trainingen dit jaar waren gericht op omvang en gingen  gemiddeld op een tempo van 5'00/km. Nu is het tijd om het lichaam een nieuwe prikkel te geven door weer wat meer op tempo te gaan lopen. Ik zit nog te dubben of ik in Zwolle wil proberen om de marathon in 3 uur te lopen, maar de trainingen zullen hier wel meer op gericht zijn. De marathon in 3 uur betekent kilometers in een tempo van 4'16. De trainingen zullen op dit tempo gericht zijn.
Dus afhankelijk van de trainingsvorm zal het tempo 15" boven of onder dit tempo liggen. Misschien af en toe een hoger tempo bij een baantraining. Trainingen zijn er voldoende te bedenken met dit idee.
Gisteren heb ik 5 x 1000m met 1000m rust gedaan in 4'10. De benen voelen al weer goed aan na LZ. Vandaag wil ik 2 x 3000m trainen in 4'30, 4'20 en 4'10 per km. Het lichaam alvast wat prikkelen voor de hardloop4daagse waar het tempo alweer wat omhoog gaat.

Van mezelf weet ik dat het tempo niet vanzelf omhoog gaat met alleen intervaltrainingen. Door mijn lengte willen de benen wel eens in de knoop raken. ;-) Tegelijk met de tempo's moet ik ook de nodige coördinatie en looptechniek trainen. Alles moet met elkaar in balans zijn om goed te lopen. Dus conditie, coördinatie, snelheid, lenigheid en kracht moet op elkaar afgestemd zijn. De afgelopen maanden is bijna alles gegaan naar conditie en kracht. Nu komen de andere aspecten aan bod. De conditie en de kracht wat onderhouden; veel aandacht voor coördinatie en snelheid. (en rust)

Het avontuur.

Zaterdag 20 april 2013: 9:00 uur.
Ik sta aan de start van Limburgs Zwaarste voor de 60km. Gezonde wedstrijdspanning is in het lichaam aanwezig. Het startschot klink en met een 60-tal andere hardlopers vertrekken we vanuit Heerlen richting Vaals. Het rustpunt bij Vaals ligt op 23,5 km. Halverwege is er nog een punt bij 13,5km. Ik focus me op het rustpunt bij Vaals. Dit is meteen het hoogste punt van Nederland en dus ook voor de route van vandaag met 322 meter. Totaal iets van 1500hm vandaag volgens google maps. Warm lopen doen ultralopers niet aan; daar zijn de eerste kilometers voor die in een rustig tempo worden gelopen.

hoogteprofiel LZ

route LZ

Ik start rustig met de eersten mee om uit het strijdgewoel te blijven. We steken de weg over en gaan meteen over op een smal bospad. Al na 100 meter verstap ik me en ga ik door mijn linkerenkel waar ik vorig jaar ook doorheen was gegaan. Een paar wankele en pijnlijke stappen, maar ik kan door. Laat dit een waarschuwing zijn voor de rest van de dag. 

Ik heb geen zicht op wat er voor me is gebeurt en sluit aan bij een groepje van vijf mannen die in een lekker tempo lopen. Gezellig wat praten waar de route het toelaat. Op de technische en smalle stukken geconcentreerd blijven lopen. Ervaringen en doelen worden uitgewisseld. Belangstelling is er ook voor de aanstaande hardloop4daagse in Apeldoorn. 

Hier en daar lopen we een paar meter verkeerd. Bij trails is het tegelijk ook spoorzoeken naar de routeaanwijzingen die in de vorm van kleine stickers met pijltjes op paaltjes zijn aangegeven. Verder hangt er af een toe een lintje en zijn er pijlen op de weg gekalkt.

Gelukkig is er iemand in de groep met de route in zijn GPS om af en toe even te spieken waar we heen moeten als we twijfelen.

Na 13,5 km bereiken we de eerste post. Ik neem even de tijd om wat te eten en te drinken; nieuwe gelletjes te pakken. Mijn medelopers gaan snel door. Ach, misschien haal ik ze weer in; anders maar niet.

Tussen post 1 en 2 loopt de groep voor me mis (en ik ook dus) in Orsbach en moeten we even spieken welke kant we op moeten. Duidelijk een pijltje gemist. Op richtingsgevoel slaan we rechtsaf en na een paar honderd meter zien we weer een lintje hangen en zitten we weer op de route. Afgezien van de paar meters meer heeft het een paar minuten gekost. Tussen Orsbach en Vaals volgt een steile beklimming. Hardlopen zit er niet meer in op de heuvel met 20% stijging.

Door dit soort beklimmingen heb je niks meer aan kilometertijden. Deze loopt zo op naar 8'/km. Na deze beklimming lopen we door naar Vaals. In Vaals door de drukte heen; goed opletten want verkeersregelaars zijn er niet. We weten de route goed te vinden en Vaals uit wacht de beklimming van de Vaalserberg. We naderen van de oostkant die natuurlijk het meest steil is.Wandelen is weer het devies tot we boven zijn. Hier staat Ienskje met nog een paar andere volgers te wachten en bereiken we de 2e post. De eerste 24km zitten erop. Ondertussen hebben we prachtig mooi weer. De zon schijnt volop, maar de temperatuur loopt niet te hoog op. Het is iets van 12grC met een wat frisse oostenwind. Perfect loopweer.

We gaan weer door en na enkele technische stukken bereiken we een wat meer open stuk voordat we het Malensbosch in gaan. Even een stukje 'vlak' asfalt en genieten van de omgeving. Eigenlijk is het de hele dag genieten.

Gestaag gaan we door en gaan we richting ons 3e rustpunt: bosrestaurant Hijgend Hert aan de Rugweg in Vijlen. Hier is een uitgebreide verzorgingspost en tevens de afslag voor de lopers die de 80 en de 100km lopen en hier een lus van 20km maken richting Epen. Dat is mij teveel van het goede. Ienskje is nog niet gearriveerd. Mijn medecompanen nemen amper de tijd om wat te eten en te drinken. Dit is niet wat ik wil; mijn idee is om de komende 15 à 20km toch wat behoudend te lopen. Het is nog een lange weg te gaan. De eerste 30km lopen we in 2u45' en dat is me vlot genoeg. Ik heb me voorgenomen om op de rustpunten toch even de tijd te nemen. Lekker wat vla genomen, sinaasappel en cola. Na een paar minuten rust komt Ienskje aanfietsen. Die heeft ook een hele klim moeten maken. We praten even en vervolgen onze weg weer. Ik duik weer het bos in (loop nu alleen) en Ienskje gaat over de weg naar de volgende post in Nijswiller. 

Ik loop lekker door en de benen voelen eigenlijk best wel goed. Ik heb alleen last van de enkels, iets wat ik niet verwacht had. Dit komt denk ik door al het oneffen terrein. Iedere stap moet je corrigeren en weer opvangen. Veel stenen, kuilen, bultjes, takken en soms is het spoor smaller dan mijn schoen breed is. Toch verlies ik geen tempo op de stukken die goed te belopen zijn.

Onderweg in dit deel haal ik nu ook lopers in die onderweg zijn voor hun 80 of 100km. Zij zijn 3 uur eerder vertrokken en hebben hun eerste extra lus van 20km gemaakt. Zij hebben nu iets van 55km gemaakt; ik zit rond de 35. We praten even wat en vragen hoe het gaat. Heuvel op is het samen even wandelen. Mijn tempo ligt hoger en ik loop vlot weg. Even voorbij Vijlen loop ik verkeerd. Ik loop dit deel alleen en er zijn geen andere lopers in de buurt. Ik mis een pijl (die 50m verderop stond) en sla een verkeerd pad in. Na een paar honderd meter vertrouw ik het niet en check op mijn telefoon de route. Inderdaad verkeerd. Terug maar weer en het pad 50m verderop in. Het kost dus even tijd en kom samen te lopen met iemand die tot Orsbach met ons meeliep. Samen lopen we door naar Nijswiller waar Ienskje ook weer staat.

Ienskje geeft aan niet bij de volgende post bij de Eyserberg te staan, maar verder gaat naar Bosschenhuizen.

Ondertussen is er nog een andere 60km loper bij de post in Nijswiller aangekomen. Samen vertrekken we voor het volgende traject naar de Eyserberg toe. Een mooi stuk door een wat meer open gebied. We volgen een beekje en het spoor naar Cartils.

Vlak voor Cartils draaien we rechtsaf. Na een stukje door het bos staan we aan de voet van de Eyserberg. 

Volgens het hoogteprofiel 100 hoogtemeters te overwinnen; en dat na 47km. Dat wordt even doorbijten. Rustig wandelen we het grootste deel omhoog. Heuvelop gaat me nog goed af. Ik heb meer moeite met het afdalen dat meer op de bovenbenen aankomt. Omhoog neem ik veelal het initiatief. Naar beneden toe doe ik   het iets kalmer aan. Bij de post op de Eyserberg gaan we met ons tweeën verder. xxx moet het tempo laten zakken. Met Christophe uit België ga ik verder voor de laatste 11km. Ik heb niet het idee dat het me niet gaat lukken. Eerst op naar Bosschenhuizen. De laatste post en waar Ienskje ook weer zal staan.

Hoewel het hoogteprofiel dit niet zozeer weergeeft, zitten hier ook weer een paar pittige beklimmingen in. Dan merk je dat de kilometers gaan tellen. De steile stukken omhoog wandelen we om daarna toch weer te gaan hardlopen. De eerste stappen doen even pijn, maar het lukt telkens toch weer. Hetzelfde als we door één van de vele draaihekjes heen gaan. Even wandelen, door het draaihekje en de draad weer oppakken.

Vlak voor Bosschenhuizen zit Ienskje boven op de heuvel. Al van ruime afstand zie ik haar zitten en zwaai naar haar. In Bosschenhuizen is een éénvoudige post ingericht waar we weer even de tijd nemen. 

Met nog 5km voor de boeg is het eind in zicht. We komen weer wat meer in de bewoonde wereld en dit is het moeilijkste deel niet meer. Het is wat vlakker en wat meer asfalt. Een tweetal km's gaan toch nog weer op een tempo van 5'/km. Twee km voor de finish halen we Mik in die in Eys verkeerd gelopen is en er wat doorheen zit. De laatste km is het ook nog even weer spoorzoeken. In het bos is alles niet meer even duidelijk aangegeven naar ons idee. We kunnen de finish echter ruiken en op ons gevoel lopen we de laatste meters naar de 'finish'. Als finish dienen we ons af te melden in de kantine waar Willem en Annemarie zitten die deze mooie loop organiseren. Ons startnummer en tijd wordt geregistreerd. 6 uur en een paar minuten; wie had dat gedacht. Het blijkt dat we als 4e en 5e zijn gefinisht op de 60km. De groep mannen waar ik eerst mee liep zijn een kwartiertje eerder gefinisht. De man die we 2km voor de finish inhaalden zou anders 4e zijn geworden. Nu strijken we met deze eer. 

Tevreden over de prestatie eerst maar even uitrusten. Lekker nog even buiten in het zonnetje met de andere mannen napraten en nagenieten. Een paar lopers van de 80km zijn ook al gearriveerd.

Nadat we nog andere lopers met applaus hebben zien finishen pakken Ienskje en ik zo langzamerhand weer op. Even lekker douchen, wat eten en drinken en dan is het mooi geweest. Het is een ontzettend mooie dag geweest in een heel ander deel van Nederland. Ik heb mijn eerste ultra-trail erop zitten en ben een enorme ervaring rijker. Niet alleen de afstand, maar zeker het trailen maakt het bijzonder. Tijden zijn niet te vergelijken met wegwedstrijden door de hellingen die je op wandelt. Verkeerd lopen is niet leuk, maar kan gebeuren en hoort er een beetje bij. Dit maakt dit onderdeel van de loopsport ook zo anders. Het is wat dat betreft niet te vergelijken met wegatletiek of de crossen in de winter.

Nu lekker een paar weken rusten. Dat is wel verdiend na al die trainingen en deze wedstrijd. Nu drie weken rust en dan in mei de Koning van Spanje trail, ook weer in Zuid-Limburg en met Pinksteren dan de hardloop4daagse in Apeldoorn. We blijven bezig.

Een dag later:

Het gaat best goed. Natuurlijk zijn de benen wat stijf. Ik heb nog het meeste last van de spieren in de schouders door de rugzak en mijn enkels. Ik denk dat ik mijn enkelband links toch een beetje verrekt heb aan het begin van de wedstrijd; deze is nogal gevoelig.

het kin barre [frysk]

Het kin barre [frysk]: Het kan gebeuren [nederlands], ik ben er klaar voor.

Bijna vier maand aan training zit erop. Eigenlijk is het begonnen bij de Sint Pietersbergtrail waarin in tijdens de wedstrijd door mijn enkel ging en ik wat banden zwaar verrekte dan wel scheurde. Dit betekende meteen een langere periode rust. Midden december kon ik kalm aan weer beginnen met trainen en heb ik het programma voor 2013 opgesteld. Een ambitieus programma met als doel veel rustige kilometers en misschien een ultra te lopen. Afhankelijk van het herstel van de enkel de marathon (DFW marathon) en wie weet daarna meer. In mijn achterhoofd had ik toen al een beetje deelname aan Limburgs Zwaarste, maar dan de 'korte' afstand van 60km. Zijn er ook nog die 80 of 100 doen.

Limburgs Zwaarste is voor mij de uitdaging na de Koning van Spanje trail en de Sint Pietersbergtrail vorig jaar ook in Zuid Limburg. Een heel andere wereld voor een Fries, maar het ligt mij wel; hardlopen/trailen in de heuvels.

Al de trainingsarbeid is nu verricht. Ik heb een bijna optimale voorbereiding kunnen maken op een paar weken na met wat andere perikelen. Veel wedstrijdkilometers gemaakt die allemaal hun doel hadden voor #LZ.
Ik kan wel merken dat de vele duurloopkilometers geen goed doen voor je snelheid en tempohardheid; iets wat je anders veel traint. Misschien komt het ook door de leeftijd (44 al weer), maar de ietwat rustige kilometers kan ik goed hebben. Ik heb nergens last van en voel met topfit. Ik heb nu meer (week)kilometers gemaakt dan een paar jaar geleden voor de marathon toen ik mijn pr liep in een tijd van 2:56.

Mentaal ben ik er denk ik wel klaar voor; ik weet precies wat ik allemaal wil doen; misschien wel iets te perfectionistisch. Ik weet alleen nog totaal niet op wat voor tempo te gaan lopen. Dit is voor mij nog het meest lastig in te schatten. Ik heb geen referentie en zal op mijn gevoel en ervaring af moeten gaan.

Het is mijn eerste ultraloop, en om het helemaal leuk te maken meteen ook maar een trail. Ik heb er zin in.
Vrijdagmiddag gaan we alvast naar Heerlen waar we in een hotel overnachten. Zaterdagmorgen 9:00 uur is de start.
Het kin barre.

PS Alle clubgenoten, hardloopvrienden en andere kunde; bedankt voor jullie enthousiasme en belangstelling. Na afloop zal ik proberen jullie te informeren over het verloop; via twitter danwel via deze blog.

Week 15 'rust'

Na drie weken met veel training en wedstrijden deze week relatief rustig aan gedaan. Voor mijn werk dinsdag en woensdag naar Den Haag zodat ik niet op de baan kon trainen. Tussen Scheveningen en Wassenaar ligt een mooi duinengebied waar je heerlijk kunt trainen. Dus hier een goede fartlek training van een 15-tal kilometers gemaakt (was echter mijn Garmin vergeten).
Donderdag thuis op het  viaduct nog een paar hoogtemeters gemaakt ;-) al schiet dat natuurlijk niet op.
Voor de verandering ben ik vrijdag maar eens naar de masseur geweest. Kom ik verder nooit. Misschien moet ik dat maar eens wat vaker doen, maar ik heb doorgaans weinig tot geen last van de spieren; af en toe de kuiten een beetje. Eigenlijk had ik in de uren/dag na de massage meer last van mijn kuiten dan ervoor.
Zal wel een goede massage zijn geweest moet je maar denken. In ieder geval voelden de benen zaterdagmorgen bij het van bed komen goed aan.
Zaterdagmorgen heb ik een boeiend gesprek met iemand die de TDS wil lopen en mij vroeg of ik wil helpen met de trainingen en de voorbereidingen hiervoor. Ik heb de uitdaging aangenomen en we gaan ons best hier voor doen.
Zaterdagavond nog even 1,5 uur kunnen trainen. 19km met twee tempoblokken van 5km in 21 à 22'. Lekker even uitleven op een vlot tempo.
De trainingen zitten erop; aankomende week kalm aan de laatste voorbereidingen voor Limburgs Zwaarste. Het hotel voor de vrijdagnacht is geboekt. Ienskje haar fiets nog even nakijken. Zij gaat mee. Deels om me aan te moedigen, maar ook om als chauffeur te dienen op de terugreis. Ik ben zeer benieuwd hoe ik me na afloop van zo een avontuur voel. Ik laat het jullie weten.

Week 14 Rondje Lemmer

De laatste duurloop zit er op. Met deze duurloop sluit ik een trainingsperiode af die eind december begon. Totaal heb ik dit jaar tot nu 1029 km gemaakt, waarvan 278 wedstrijdkilometers. Nu een dikke week 'rust' en dan volgend weekend Limburgs Zwaarste.

Rondje Lemmer

De laastste duurloop heeft een lengte van 46km en gaat door de nieuwe gemeente 'De Friese Meren'. 

Via Sint Nicolaasga naar Sloten en Lemmer; daarna via Delfstrahuizen rondom het Tjeukemeer weer naar huis. 

Tegen half elf stap ik bepakt met rugzak de deur uit. Eten en drinken mee voor onderweg. Het doel is om nu echt boven de 5'/km te blijven. Vorige week bij de DFW marathon was dit ook wel het  doel, maar slaagde het niet geheel. Na Scharsterbrug loop ik door Sint Nicolaasga, een katholiek bolwerk dat de naam heeft gekregen van de heilige Sint Nicolaas. De toren van de kerk is 61m hoog en is in de ruime omtrek te herkennen.  

Na Sint Nicolaasga via Spannenburg/Tjerkgaast met zijn bekende zendmast van 118m kom ik na 15km aan in Sloten. Sloten is een kenmerkende Friese stad en één van de Friese elfsteden. 

Ik pauzeer even bij de molen; eet en drink rustig even wat vervolgens om via de polders richting Lemmer te lopen. Bij de camping kan ik even naar het toilet; moet ook gebeuren. In Lemmer heb ik mijn volgende stop gepland. Door de polders achter Wijckel lopend zijn er veel herkenningpunten in de omgeving. 

Zendmast Spannenburg

Molen Sloten

Rechts ligt Wijckel met zijn markante toren. Voor me zie ik in de verte de bossen van Gaasterland en achter me stevent de zendmast van Spannenburg hoog boven het landschap uit. Ik richt me op Lemmer dat vooral te herkennen is aan de schoorsteen van het Woudagemaal. Na jaren hardlopen kan ik op basis van dit soort punten goed de afstanden schatten. Ligt het volgende punt 2,3 of 5km verderop.

Via de mooie polders van Wijckel en Tacozijl met veel mooie natuur, weilanden, water, rietvelden en de Sondeler leijen komt Lemmer in zicht. Van ruime afstand is al de schoorsteen van het Woudagemaal te zien. Het grootste en zo af en toe werkende stoomgemaal ligt er rustig bij. Nu is er geen bedrijvigheid; een paar bezoekers lopen rond. Het is voor publiek te bezichtigen, maar als het gemaal in werking is, is het topdrukte. It Wetterskip onderhoud het gemaal voor wanneer de andere gemalen het oppervlaktewater in Friesland niet voldoende kunnen afvoeren. Dan start It Wetterskip het stoomgemaal op om het water uit Friesland in het IJsselmeer te kunnen lozen. Dit is machtig om te zien als het gemaal 6 miljoen m3 water per dag verplaatst.

Het Woudagemaal bij Lemmer

In Lemmer pauzeer ik even. Oefenen voor eten en drinken onderweg. Ik pak een terrasje en bestel een cola en appelgebak. Een beetje vergelijkbaar met Limburgs Zwaarste waar ze vlaai hebben onderweg, maar die hebben ze hier niet.

Na genoten te hebben van het gebak verlaat ik aan de oostkant Lemmer en loop ik door de polders van Echten en Bantega. De laatste kilometers op huis aan gaan met tegenwind. Het waait echter niet zo hard. Het 30km punt wordt gepasseerd en na 35km kom ik bij een kleiner niet meer werkende stoomgemaal in Echten. Deze staat bij het Tjeukemeer en was gebouwd om de polders van Echten en Bantega droog te malen na de winning van veen in vervlogen tijden. De schoorsteen die er nu bij staat is in 2007 opnieuw opgebouwd.

Gemaal Echten

De kilometers tikken door en de benen beginnen wat zwaarder aan te voelen. Niet alleen van de duurloop nu, maar ook nog wel wat naweeën van de marathon van vorige week en het lopen van alweer bijna 100km deze week. Ik loop door Echternerbrug en Delfstrahuizen en overweeg nog even een softijsje te nemen, maar daar is het toch nog wat te koud voor en ik moet nog 10km. Ik volg de weg langs het Tjeukemeer en sla bij het buurtschap Vierhuis linksaf om via de polderweg om het Tjeukemeer heen naar de camping in Oldeouwer te lopen. Vanaf hier is het nog maar drie kilometer naar huis toe. Hoewel de benen zeer doe gaat het nog steeds goed qua tempo. Deze ligt nog steeds zo rond de 5'10.

Klokkenstoel Oldeouwer; ik ben bijna thuis.

Uiteindelijk met 48 km in de benen; 4 uur en 15 minuten (met pauzes) na vertrek ben ik weer thuis. De rest van de dag staat er niet veel meer op het programma. Paar kleine dingetjes in en rondom huis nog, maar het merendeel rust. Morgen ook een rustdag en dan zien we wel eens weer. Volgens mij kunnen we zelf uitslapen! Kalm aan gaan voorbereiden op Limburgs Zwaarste. Zal zwaar worden.

mcdonalds, en dan...

Dinsdag 2 april. Net als iedere dinsdag baantraining bij AV Heerenveen. Na de afgelopen maanden vooral op omvang te hebben getraind gaan we in april meer op tempo trainen; wat minder omvang en wat meer rust. Deze eerste training omvat een programma van 3 piramides (van 300-400-500-400-300) met een seriepauze van 5'. Hoewel de temperaturen nog maar een paar graden boven het vriespunt ligt hebben we toch een mooi hoog tempo. Verder geen richttijden mee voor de tempo's. Ervaring is dat het tempo bij dit soort trainingen toch behoorlijk hoog ligt en dat is ook de bedoeling in deze periode voordat straks de wedstrijden echt beginnen. 1e doel is de Ronde van Oranjewoud op 4 mei a.s.

Na de training van dik anderhalf uur douchen we even en gaat een ieder zijn weg naar huis of elders.
Doorgaans ga je dan naar huis om even lekker met de voeten op de bank onderuit te gaan en uit te rusten van de training. Goed eten en drinken na de training is van groot belang om het herstel te bevorderen. Meestal neem ik een kom yoghurt met banaan en stroop. Ik weet niet waarom, maar ik vind het wel lekker na een training.

Ik moet nog wat wegbrengen en rijd via de snelweg naar Joure. Bij Joure rijd ik langs de mcdonalds en eigenlijk heb ik wel zin aan wat. Zal ik linksaf slaan.......?
Maar ja, en dan? Het arsenaal aan mogelijkheden wat je bij mcdonalds kunt eten is wel wat bekend. Dan kun je wel linksaf slaan naar de mcdonalds toe, maar dan moet je ook wat bestellen. En ik kan zo niet bedenken wat ik zou willen hebben.
Na een (zware) wedstrijd wil ik op het einde van de middag nog wel eens patat eten. Daar heb ik dan zin aan, maar nu niet. Mcflurry dan? nee, te koud en niet handig met autorijden. Een milkshake zou nog kunnen, maar dan moet je ook nog weer een smaak kiezen en ik kan er zo geen een bedenken waar ik zin aan heb. Tegelijk zie ik de diëtiste die bij ons loopt me vermanend aankijken voor me. Bij het niet kunnen maken van een keuze rijd ik maar rechtdoor, breng de spullen weg en bij thuiskomst ga ik lekker op de bank zitten met mijn yoghurt met banaan en stroop. Lekker.

Eigenlijk is een sporter best wel beperkt in de mogelijkheden om snel even wat te eten. Voor een wedstrijd of training graag een pastamaaltijd, aardappelen of rijst met veel groentes, yoghurt met fruit. Doorgaans ben je dan in veel hotels en restaurants beperkt in de mogelijkheden qua eten. Een lekkere salade lukt vaak nog wel, maar een lekkere koolhydraatrijk maaltijd is vaak toch wat lastiger. Nadruk ligt toch meestal op het vlees.En als je dan net als ik geen kaas lust is een vegetarische maaltijd vaak ook lastig, daar deze veelal kaas bevat als smaakmaker. Een pizza een dag voor een wedstrijd is me zeer slecht bevallen, evenals een diner met veel vlees.
Het beste is even te overleggen met de bediening welke mogelijkheden er zijn. Meestal is er wel iets goeds van te maken waar je als sporter mee uit de voeten kunt.