Grand trail de Vallée de la Lacs 85km 4500D+

Als een stel zombies lopen we achter elkaar aan.
Er wordt niet gesproken,
het regent,
het is koud,
een ieder diep verscholen onder een capuchon of achter een kraag,
gestaag lopen we de Hohneck op,
het geluid van de voetstappen worden opgenomen in de mist,
ergens voor ons moet de Hohneck zijn,
maar geen idee hoe ver het nog is,
door de mist is de top niet te zien
net de paar lopers voor je zie je gaan,
je loopt er maar achteraan,
langzaam naar de top.

Donderdag zijn we met de camper naar Gerardmer in de Vogezen vertrekken, een rit van een 700 km. Maar voordat wij Nederland uit zijn, hebben we er al meer dan 300 km op zitten.
Vrijdag lekker rustig aan, eindje wandelen, stukje fietsen zodat Ienskje ongeveer een idee heeft waar ze zaterdag heen moet om mij onderweg te zien, en daarna kon het startnummer al opgehaald worden. Alles onder controle en maar vroeg naar bed in de hoop wat te slapen voordat de wekker om drie uur afgaat.

Echt geslapen heb ik niet als de wekker om drie uur gaat. Rustig aan wat aankleden en nog een klein hapje eten voordat ik naar de start wandel die op 1 km lopen van de camping is. Handig,
Als we tegen vier uur aan de start staan begint het licht te regenen, hetgeen de hele dag wat door zal gaan. Er staan iets van een 350 trailers aan de start van de Grand Trail van 85km.

De eerste post bevind zich op 20 km van de start in La Bresse en heeft al iets van 1000 D+, De eerste anderhalf uur lopen we in het donker door de bossen; nog veelal brede paden die goed te belopen zijn. Reeds na 6km staan we op de eerste top van bijna 1100 m hoog. Niet wereldschokkend maar het is wel fris door de weersomstandigheden. We lopen met ons hoofd in de wolken; letterlijk dan.
Na drie uur lopen kom ik aan bij de eerste post. Hoewel Ienskje vast nog ligt te slapen stuur ik haar een SMS om naast een droog shirt ook het thermohemd maar voor me mee te nemen. Wie weet is het nog nodig later op de dag.

Post 2 ligt op 13 km verderop met weer een 1000 D+. Langs diverse meertjes volgen we mooie paden, single tracks en genieten we van de uitzichten.

De eerste uitdaging na de 2e post bij Lac de Blanchemer is de Rainkopf met de top op 1305 meter. Iets lager dan de Hohneck waar we later overheen mogen met een top van 1363 meter. Het derde deel naar Mitlach, waar de 3e post is op 48km, is goed te lopen; het klaart enigszins op en de zon dreigt door te breken.

Rainkopf weer af. RA de Hohneck.

Geen twijfel: rechtsaf

Na de Rainkopf volgt een mooie steile afdaling waar ik behoorlijk uit de voeten kan. Waar ik anders in de afdalingen mijn kompanen moet laten gaan kan ik nu aardig volgen. Voor de afdaling de stokken in de rugzak opgeborgen om met de handen vrij af te dalen. 

Wat ik niet voor de geest had was nog een pittige klim na de afdaling van de Rainkopf voordat we in Mitlach aan zouden komen. Dit was voor mij wat een tegenvaller daar ik hier niet helemaal op voorbereid was, zo zie je maar. Enfin, gewoon doorlopen en dan zul je er vanzelf wel eens komen. Dit deel toch een beetje behoudend lopen in verband met de aanstaande beklimming van de Hohneck met toch nog bijna 900 D+ over een afstand van 8km.
In de laatste afdaling naar Mitlach over een smal single track stuk weet ik mijn kompanen bij te blijven waar ik toch wel content mee ben.
Na een 7 uren gelopen te hebben kom ik aan in Mitlach. In een klein parkje is weer een prima post ingericht met geweldige vrijwilligers die je aan alle kanten helpen. Chapeau. Ook hier weer is goed even eten het devies; soepje erbij, bidonnen maar weer eens vullen en de schoenen legen.

Na deze pauze komt het erop aan.
Het weer slaat om en nadat het eerst nog wat miezerde begint het nu te regenen. En met het toenemen van de hoogtemeters neemt de temperatuur af. Met echt hele steile stukken begint het nu dan toch zwaar te worden. Door de regen en de mist is de top niet te zien en hebben we geen idee hoe ver het nog is naar de top van de Hohneck toe, iets waar we wel naar uitzien. Ienskje belt dat ze bij de 4 post is waar ze op me staat te wachten, zij kan lekker binnen zitten bij Refuge de Sautré, twee km voorbij de Hohneck. Ik kijk ernaar uit om haar te zien en droge/warme kleding aan te kunnen doen.
Op basis van mijn horloge met afstand en hoogte schat ik dat we bijna op de Hohneck zouden moeten zijn, maar het valt telkens weer tegen als blijkt dat dit nog niet zo is. Het is koud en guur, mede ook doordat de harde wind hier vrij spel heeft. Een meertje Lac de Schiessrothned waar we langs lopen heb ik niet eens gezien.

Met 59 km op de teller kom ik dan eindelijk op de top van de Hohneck, snel een foto maar ook heel snel weer verder om uit deze kou zien te komen. Gelukkig afdalen en snel naar de 4e post 3 km verderop.

top Hohneck 1363 m

Aangekomen bij deze post had ik 61 km op de teller, volgens het roadboek nog een etappe van 16 km en één van 13km met 300 en 600 D+ nog. Eigenlijk voel ik me nog best fit en heb ik vandaag niet het idee dat ik er niet zou slagen de finish te gaan halen.
Ik was blij dat Ienskje er hier was met droge kleding. Misschien een leermoment voor de volgende trails zelf ook droge kleding mee te nemen. Hier lekker een warm en droog thermoshirt aan, droog t-shirt aan en het startnummer omspelden. Na weer het nodige ook aan eten en drinken te hebben genuttigd neem ik afscheid van Ienskje en begin aan de op één na laatste etappe. 16 km voor de boeg naar Lac de Longemer.
Dit was wel een van de meest lastige etappes. Door de regen waren de paden, vooral single tracks dit stuk, erg modderig en daarmee glad geworden. Nu was dit sowieso al een lastig deel met veel klimmen en klauteren, steile klims en afdalingen. Helaas is zoiets lastig op een foto weer te geven.

Lastig op een foto de hoogte weer te geven.

Zo zagen de paden er op een gegeven moment uit na de vele regen.

De 16 km naar Lac de Longemer heb ik bijna drie uur over gedaan. Een erg lastig stuk waar je verder bij ook geen andere lopers ziet, ondanks dat dit deel van de route ook door de lopers van de 55km werd gelopen. Ook hen amper gezien. Maar je moet het toch zelf doen. Toch wel wat voorzichtig tikken de kilometers langzaam weg. Naar de tijd kijk je niet, de focus is helemaal bij de te lopen paden. Geen gekke dingen, concentratie vasthouden en dan maar gewoon doorgaan.
Bij Lac de Longemer is het weer even tijd voor eten en rust. Even bijtanken voor de laatste etappe van 13km naa de finish toe. Dit moet lukken en dus stuur ik een SMS naar Ienskje dat ik met het laatste stuk begin. Nog even een hele lastige maar niet al te hoge beklimming vlak na de post, maar de overige deel ik eigenlijk goed te lopen. Geen moeilijke trails meer. Het weer klaart weer een beetje op dus dat helpt ook.

De laatste 8 km waren wel een beetje demotiverend. Er was een dameswedstrijd over 17km over dezelfde route. Waar zij net weg waren, fris en fruitig en de heuvels op- en af denderden, hadden wij er bijna 80 op zitten nu. Tja, en dan gaat het niet zo soepeltjes meer. Aan alle kanten wordt je dan ingehaald. 

Waar ik nog wel weer aardig uit de voeten kon was de laatste afdaling vanaf Tete de Grouvelin (1137 m) naar de finish (600m). Deze paden waren door de overvloedige regen en de vele lopers verandert in een modderpoel en dit ligt me wel; dit ben ik van thuis gewend. Afdalingen met veel rotsen en stenen zijn mijn ding dus niet, maar laat mij maar in de modder spelen. Hier kon ik nog  aardig goed met de dames meekomen in de afdaling. Het viel me absoluut niet tegen dat ik dit na 80 km nog zo kon om nog zo te kunnen blijven hardlopen.

Met nog een kilometer te gaan en je denk zo naar de finish te lopen mag je nog één kleine steile klim maken om het af te leren, maar dan is het zover en loop je de straten van Gerardmer in. Nu is het nog een paar honderd meter tot aan de finish en is het mooi geweest. Na 14 uren en 21 minuten staat Ienskje me bij de finish op te wachten. Het zit erop voor vandaag. Ik heb genoten en kan nu weer terugzien op een geslaagde trail. Nu eventjes rust en dan over een viertal weken naar Grindelwald (Zwitserland) voor de Eigertrail, deze is 51 km.

Twijfels

Twijfels,

heb je dat ook wel eens,

twijfels of je voldoende hebt getraind voor een belangrijke wedstrijd,
twijfels of je het wel aan kunt,
twijfels of je het wel wilt,
twijfels,

Met potlood had ik 20 juni lang geleden al eens in de agenda gezet om de Trail Vallée les Lacs in Gerardmer te gaan lopen. Een ultratrail van 80 km rond Gerardmer nadat Marc Jansz en Stella Petric deze in 2014 hadden gelopen.
Een maand geleden toch maar ingeschreven om na de Vaalserbergtrail ook aan deze wedstrijd deel te nemen. Twee jaar geleden zijn we hier op vakantie geweest en het is een erg mooie omgeving. Daarnaast is het qua afstand nog redelijk te rijden in één dag.

Nu slaan de twijfels toch wat toe om de 80 km trail, die nu 86 blijkt te zijn, te gaan lopen. Of toch terugzetten naar deelname aan de 55 km ultratrail die er ook is; is ook mooi.
En het is toch weer een heel eind, 86km. Toch lonkt het ook wel weer, zeker als ik de route bestudeer.

Als ik op de 55 zou starten weet ik dat ik deze wel uit kan lopen; de Vaalserbergtrail was 53 km en die ging behoorlijk goed, ondanks de gekneusde rib waar ik nog steeds wel last van heb. (= reden om niet de 86 te doen)

Ik denk dat als ik de 55 zou gaan lopen, ik toch ook weer mijn best zou gaan doen om een toch wel goede tijd neer te zetten. Met de 86 moet ik dit zien los te laten en lekker gaan lopen, genieten van de Vogezen.

Qua trainingen en wedstrijden heb ik de afgelopen maanden voldoende gedaan. Zeker de laatste maand liep het goed met goede trainingen met Hemelvaart en Pinksteren. Ook afgelopen zaterdag weer 4,5 uur op de been in het Teutoborgerwald zou moed moeten geven.

En toch nog twijfels.
Ik schat toch een 12-13 uur onderweg te zullen zijn en kijk daar toch nog wel wat tegenop.

Vorig jaar voor de Mont Blanc Marathon was de focus veel ontzettend deze ene wedstrijd en was er geen twijfel: starten en dan maar zien.
Nu is dat toch wat anders; een beetje ad hoc ingeschreven en ondertussen druk met van alles en nog wat. Toch kijk ik er ook wel weer naar uit. Lekker een lang weekend weg met Ienskje en met de camper naar de Vogezen, eindje lopen en vooral genieten, wat wil je nog meer? Wat mag je je rijk voelen als je dit kunt doen.

Nu gaandeweg de week verdwijnen de twijfels, ik ga starten op de 86 km en ga ervoor, anders heb ik niks om over te schrijven volgende week. Daag.

PS.  Als trainer kijkend naar wat er dit jaar al is gepresteerd en hoe de trainingen zijn verlopen kan het zeker. De trainingsopbouw was anders dan vorig jaar, maar niet veel minder.

Vaalserbergtrail

Zaterdag 6 juni eerst naar Sint Nicolaasga even kijken bij de trimloop aldaar waar naast vele bekenden, bij mij trainende atleten maar ook Ienskje en twee van de kinderen meededen. 

Voor mezelf had ik bedacht niet mee te doen met het oog op de Vaalserbergtrail morgen. Dit geeft je ook de tijd met deze en gene even bij te praten.

Na de trimloop met de camper afgereisd naar Zuid-Limburg. Nog een plaatsje weten te bemachtigen op een kleine camping "Hoeve de Gastmolen" op een kilometer afstand van de start.

Zaterdagavond zijn we even naar de startlocatie gelopen waar rond tien uur de start zou zijn van de nighttrail en hadden we meteen de gelegenheid om alvast het startnummer voor zondag op te halen.

Naast de trailers die van start zouden gaan voor de nighttrail waren er verscheidene trailers ook even komen kijken. Dus gezellig een poos op het terras gezeten, biertje erbij, herinneringen ophalen, ervaringen uitwisselen en  nieuwe trailers leren kennen.

Na de start van de nighttrail zijn we weer naar de camper gelopen want het is morgen weer 'vroeg' op.

Zondagmorgen tegen zevenen van bed. Toch erg mooi een camper. Lekker slapen en alles bij de hand. Rustig even ontbijten, laatste check van al het materiaal en van mezelf en dan om half acht naar de start.

12 Minuten later ben ik bij het park waar de start/finish is van de Vaalserbergtrail.
Nog een paar bekenden begroeten en dan is het zomaar acht uur en het startschot klinkt.

Eerst een rondje in het park om de vijver heen en dan op naar de Vaalserberg. Grofweg is de route als volgt: eerst naar de Vaalserberg (5 km) en vandaar eerst een lus door Duitsland (10 km), dan door België (10km) en daarna een mooie grote lus door Nederland richting Vijlen en weer terug. Een route met een totale afstand van 53 km met een 1500D+ en 5x een verzorgingspost onderweg.
In verband met het toch wel warme weer van rond de 20 graden dit keer de rugzak met 1,5 liter water mee i.p.v. een bidon van een halve liter.

Een week na het oplopen van een gekneusde rib vorige week tijdens de survival is het afwachten hoe het nu zou gaan met hardlopen. Ik merkte wel dat het wel redelijk ging, maar echt lekker diep ademhalen wilde niet. Ook het af en toe hoesten doet nog erg pijn. Dus toch enigszins behouden lopen vandaag; volle bak zit er niet in. Na de start moest ik de eerste lopers (Marc Weening en Patrick Franken) dan ook al snel laten gaan. Wel wist ik me in de kop van de wedstrijd te nestelen en kwam ik als 4e bij de 1e post op de Vaalserberg aan.

Helaas ging er in de 1e lus in Duitsland van alles mis. Een onverlaat had de moeite genomen op een deel van de route alle linten en pijlen 'op te ruimen'. De beste jongen/man van de organisatie op de MTB was er ook mee aan om zo snel alles weer te kunnen fixen. Resultaat was een grote groep trailers die verdwaast in het bos liepen te zoeken naar aanwijzingen voor de route die er helaas niet was. Gelukkig hadden een aantal trailers (ik ook) de GPS route in hun horloge gezet, maar dan blijft het nog wel wat zoeken. Puur op de navigatie van de Fenix 3 heb ik de route verder gelopen en op een gegeven moment stonden er weer pijlen en hingen er linten.
Daarna ging het nog één keer mis met een pijl die verkeerd was gezet. De pijl stond naar rechts en volgens de navigatie moesten we hier ook ergens naar rechts, maar na een 200m vertrouwde de Fenix en ook ik het niet meer. Dit gemeld aan mijn medetrailers. Zij besloten toch door te gaan; ik ben omgekeerd en bleek gelijk te hebben. Daar waar de pijl naar rechts wees (vast omgedraaid door die onverlaat) moest je nog 50 meter verder om van daar rechts te moeten. Gelukkig was vanaf hier de route verder goed aangegeven.
Door al dit gedonder wist ik niet meer op welke plaats ik lag. 1e? 20? beide is mogelijk. Bij de post op de Vaalserberg kreeg ik te horen dat ik nog steeds 4e lag. Mooi, dus ondanks alles mijn plaats weten te behouden. Wel zo leuk voor het wedstrijdelement.

Uitzicht op Vijlen

De lus in België vond ik wat minder mooi. Bijna alles bos waar ik de voorkeur geef aan een halfopen landschap. Ook heb ik dit deel van 10km alleen gelopen; geen andere trailer gezien. Zouden ze allemaal zoveel tijd hebben verloren in de 1e lus? Dat zou jammer zijn.
Na de 3e doorkomst op de Vaalserberg (25km gelopen nu) volgt de grootste lus door Limburg.
Nu kom je meer in een halfopen landschap met mooie vergezichten. Af en toe stop ik voor het maken van een foto. Misschien niet de mentaliteit van een wedstrijdatleet, wel die van een trailer.

Sebastiaan

Vanaf de 4e post in het Vijlenerbos kom ik samen met Sebastiaan Francke te lopen. Hij heeft me weten in te halen door harder te lopen of ik heb teveel foto's gemaakt. In ieder geval hadden we verder min of meer hetzelfde tempo waardoor we het laatste deel samen hebben gelopen. Op sommige stukken was hij sterker, sommige was ik wat sneller. Zo samen richting Vaals gesneld.

Mijn doel vooraf was om te zien binnen de 5 uur te finishen, dan zou ik Ienskje namelijk nog kunnen zien starten voor haar 11 km trail. Helaas door de kwetsuur en de perikelen in de 1e lus zat deze 5 uur er niet in. Echter 800 meter voordat we bij de finish zouden zijn en het park in liepen zagen we de lopers van de 11 km die toen net een kilometer onderweg waren. Ienskje kennende zit ze in het achterveld dus ben ik even gestopt in de hoop Ienskje te zien en haar succes te wensen bij haar loop.
Na 1,5 minuut wachten kwam Ienskje inderdaad voorbij. Een knuffel en daarna ieders zijn/haar weg, Ienskje naar de Vaalserberg en ik naar de finish. In een tijd van 5.14 passeer ik de finishlijn; met weer een hele mooie ultra in de benen.

PS 1: lopen met een gekneusde rib is niet ideaal,
PS 2: door de vele kilometers de laatste weken is de voorste kuitspier wat overbelast en is er wat extra rust en massage nodig is; (hard-)lopen gaat niet optimaal. Nu maar even goed behandelen en dan zien over twee weken een ultra in de Vogezen te lopen.

Update juni 2015

De laatste tijd krijg ik regelmatig de vraag wanneer ik weer eens mijn blog bijwerk. Blijkbaar mist men het toch wat, dus ik zal een poging doen mijn blog weer wat bij de tijd te krijgen.

Voornaamste reden van het niet bijwerken van de blog is het overlijden van mijn vader in februari j.l. Mijn vader heeft in 2008 de diagnose te horen gekregen dat hij ALS had. Na een lang ziekbed met veel zorgen is mijn vader in februari dan overleden.

De ziekte van mijn vader heeft zijn weerslag gehad op mijn presteren. De eerste jaren ontbrak de motivatie om echt actief te gaan hardlopen en aan wedstrijden deel te nemen. Pas na een 1,5 jaar toen alles wat een plaatsje had gekregen kwam ook de motivatie weer om zelf weer meer te gaan doen en aan wedstrijden te deelnemen. Wat er met het lopen zoal is gebeurd hebben jullie deels kunnen lezen.

Voor de periode maart/april dit jaar had ik een aantal wedstrijden (reeds in december) gepland:

• 14 februari Texeltrail 50 km 
• 14 maart de Sallandtrail 5 0km
• 6 april de 60 van Texel
• 18 april Limburgs Zwaarste 80 km

Zoals jullie zullen begrijpen waren de prestaties niet optimaal.
Waar anderen enorm hebben genoten van de Texeltrail kon het mij niet boeien. Ik de de 50km gelopen; de benen wilden wel en daarom heb ik hem ook uitgelopen, maar mijn koppie was er niet bij. Doel was ook meer de 60 van Texel om daar te presteren.
De Sallandtrail heb ik wel aardig gelopen, maar de prestatie was niet groots, maar dat was het doel ook niet. Deze trail was meer bedoeld als flinke training voor Texel.
Texel had ik echt wel zin in. Toch ook wel behoorlijk goed op kunnen voorbereiden. Helaas liep de wedstrijd niet. Ik kreeg vanaf de post bij 35km last van duizelingen. Ik moest me bij de post echt even vasthouden om niet te vallen. Dit had ik bij de post bij 40km weer. Toen we na De Cocksdorp linksaf de Waddenzeedijk op moest vertrouwde ik het niet meer. Ik ben bij de verkeersregelaar aldaar gestopt en bij hem in de auto gaan liggen. De organisatie gebeld om me maar op te halen en mijn vrouw en moeder gebeld die me in Oosterend zouden opwachten dat ik was uitgestapt (de 3e keer in mijn 25 jarige loopcarrière). Echter het me laten ophalen door de organisatie duurde nogal. Daarom ben ik na een half uurtje wat rondjes om de auto gaan dribbelen, deels om niet al te stijf te worden en een beetje om wat op temperatuur te blijven. Ik bemerkte dat de duizeligheid weg was en dat de benen wel goed waren. Dus Ienskje gebeld dat ik toch weer verder ga lopen. Dus de resterende 20 km lekker rustig aan naar de finish toe. 60km in twee etappes, Net onder de 6 uur, ach.
Maar toch.... niet uitgestapt.

18 april Limburgs Zwaarste 80km ging wel goed, zeker de eerste 60km waren goed. Daarna ging het kaarsje langzaamaan wel uit, maar de finish is weer gehaald. Deze 'wedstrijd' heb ik mijn hart wel wat aan verknocht. Heerlijk laagdrempelig, niet heel veel deelnemers, een schitterende loop en ook erg gezellig (na afloop). Volgens jaar waarschijnlijk de laatste editie naar wat ik heb vernomen. Dan misschien de 100?

2 mei Ronde van Oranjewoud 26,1km 1:48. Dit ging als de wiedeweerga. De ronde van Oranjewoud is normaliter een wedstrijd met een 10EM en een 10km. Beide achter elkaar is ook een mogelijkheid om zo op 26,1 km uit te komen :-) Deze wedstrijd voelde aan als een sprint. De eerste ronde van 10EM ging in een mooie tijd van 1:07:54. De 2e ronde van 10km ging in 40'49.
Een flinke versnelling nog dus.

31 mei Survival De Knipe Gewoon voor de leuk. Deze doen we al een paar jaar als groep mee samen met de jeugd/kinderen. Waar we de voorgaande jaren de ouder/kindrun van 5 km meededen, wilden mijn kids dit keer de uitdaging van de 7 km recreatierun aangaan. Dat hebben we geweten. Een zware tocht met zware hindernissen en veel klimmen was ons deel. Uiteindelijk het bandje kwijt, de nodige schaaf- en blauwe plekken en een ietwat gekneusde rib. Niet optimaal om een week later een trail mee te lopen, maar het is gewoon leuk om zo eens gek te doen. Je bent fit, je kunt meer dan je denkt en dan zie wel hoe het loopt. Voordeel is wel dat de loopdelen tijdens zo'n run geen probleem is voor je, terwijl je anderen hier de nodige moeite mee ziet hebben. Voor mij als gewone man iets teveel van het goede. Je moet het ontgelden op armkracht tijdens de apenhang en het klimmen. Af en toe sta je vreemd te kijken hoe je in vredesnaam over de hindernis zou kunnen komen. Kortom, gewoon erg leuk. Hier kan ik ook van genieten.

Voor de komende weken staan er weer een drietal wedstrijden op de agenda:

• 7 juni Vaalserbergtrail 53 km
• 20 juni Trail Vallée de Lacs, Gerardmer
• 18 juli Eigertrail Grindelwald Zwitserland 51 km

Grootse doelen heb ik niet, gewoon lekker weg. De grootste uitdaging zal de trail in Gerardmer zijn met zijn afstand van 85km en met 4500D+. Van deze trails zal ik weer verslag doen.