oeps, dat valt nog niet mee.

18 september, twee maand na de Eiger de eerste trainingspassen weer wat gemaakt. Maar oei, dat valt nog niet mee. Dat na twee maand niet hardlopen de conditie inkakt is bekend en kun je je ook goed voorstellen en houd je ook wel rekening mee. Dus kalm aan en niet te ver ben ik de eerste looprondjes weer gaan maken. Maar niet alleen de conditie is ver te zoeken, maar ook de andere belangrijke zaken die nodig zijn bij het hardlopen: de techniek, timing, coördinatie en het tempogevoel zijn ver te zoeken. Waar ik anders van mezelf vind dat ik een goed tempogevoel heb vliegen de kilometertijden nu alle kanten op. Maar niet getreurd en dit alles even de tijd te geven door gewoon rustig weer je trainingen gaan maken en vooral op de looptechniek letten. Wat extra loopoefeningen doen voor mezelf, doen goed om de timing van het lopen te verbeteren.
De twee weken in september beperk ik de trainingen tot een 10 km om niet te gek van stapel te lopen.
Het weekend in Limburg is de training halfom wandelen en halfom wat hardlopen; ik kan het niet laten om er even op uit te trekken.

je komt op mooie plekken met lopen

Oktober staat in het teken van rustig en gedegen de trainingen verder op te bouwen en de duurlopen op te pakken tot 20km. Het ritme van een paar keer in de week training geven met de eigen trainingen (3+3), doen me goed in de zin van dat er snel progressie wordt gemaakt. Het meest moeizaam gaan nog de tempo-intervallen op de atletiekbaan al ligt daar de focus nog niet op. Het is wel een goede training voor het verbeteren van de timing.
Zaterdag 10 oktober is er een korte cross van 6 km van de vereniging waar ik train. Hier ook aan de start om na te gaan hoe het er voor staat. Maar ook dit is weer zo'n oeps moment. Niet qua techniek of conditie, maar het vermogen van het lichaam om om te gaan met de lactaat. Bij die korte crossen loop je snel te verzuren, maar ik merk nu dat het lichaam niet in staat is dit zomaar te verwerken, Dat ging voorheen veel beter. Kortom nog een punt om in de toekomst aan te werken, want bij de trails heuvelop verzuren de benen ook erg door de extra krachtsinspanning en dan moet dit ook goed werken. Om deze reden blijf ik de nodige intervaltrainingen met verzuring doen om het lichaam hier aan te laten wennen. Ik weet niet of dit hout snijdt, maar zo doe ik het wel bij gebrek aan flinke heuvels in het noorden.
De maand oktober heb ik afgesloten met een halve marathon in Dwingeloo. Ik had me niet optimaal
voorbereid op deze wedstrijd. Pas 9 uur 's ochtends bedacht dat ik wel mee kon en dat is niet echt handig. Afijn, Halve marathon in 1.31 is toch wel een tijd om tevreden mee te zijn. De beperking zat hem vooral in de verzuring bij een tempo van rond de 4'15 die me net iets te veel was om de hele afstand te lopen. Door hier rekening mee te houden laat je het tempo wat zakken en kom je er ook wel. Echt presteren voor hele strakke tijden hoeft niet zozeer meer voor mij.

Dus de strekking van het verhaal: rustig aan opbouwen en hierop vertrouwen. Niet te gek.

en ook op bijzondere plekken

Eerst plannen maken.

Zoals gezegd, ik ben toch wat van het maken van plannen; tenslotte hebben we het ook zo geleerd bij de trainerscursussen.

Eerst het globale doel met een eindstip op de horizon: 16 april de 100km bij Limburgs Zwaarste.
Dat is grofweg 6 maand om me voor te bereiden en te trainen. Zonder meteen allemaal wedstrijden in te plannen op de weg hiernaar toe zie ik het als volgt voor me: rustig aan de duurlopen in een lineaire lijn opbouwen tot een 60km eind maart. Voor de rest diverse trainingen over de week verspreid plus een paar keer in de week training geven. Deze beschouw ik veelal als hersteltraining voor mezelf. Op deze manier loop ik bijna iedere dag, niet allemaal als training maar je bent toch wel weer actief.

Met de duurlopen in opbouw kom ik dan wat uit op:
oktober - 20km
november - 30km
december - 35km
januari - 40km
februari - 50km
maart - 60km
april - 100km

Dan de wedstrijdkalender voor volgend jaar erbij en dan passen een tweetal wedstrijden mooi in de planning. 16 Januari de Drents Friese Woldtrail met 42km en 20 maart de 60km van de Vuurtorentrail op Ameland. Daarmee laat ik de Sallandtrail die een week eerder is schieten.
Ik dub nog een beetje over wat ik in december zal doen. Er staan een tweetal wedstrijden op de kalender in de buurt die ik mee wil doen. De boscross-marathon in Diever en de St. Thomastrail in Nieuwehorne.
In Diever de keus uit 31 of 42km en in Nieuwehorne zijn de te lopen afstanden 30 en 50km. Denk dat de 'korte' afstanden beter zijn, al lonken beide lange afstanden ook wel. Ach, zover is het nog niet en kan ik me t.z.t. nog op beraden.

Hoog over ziet een schema er wat als volgt uit:

Let wel, dit is hoog over en geeft een indicatie. Het zegt nog niks over de training zelf; de trainingsvorm (heuvel, interval, fartlek, trail, tempoloop) of de intensiteit. Dat kan nog van alles worden en vul ik later pas in. Voor anderen waar ik schema's voor maak doe ik dat vaak per maand. Voor mezelf vul ik het vaak per week in. Dat is dan vooral afhankelijk van wat er voor andere zaken in de agenda staat voor die week. Per paar weken ga je evalueren en waar nodig bijsturen.

De periode tussen Limburgs Zwaarste en de Eigertrail overzie ik nog niet. Na LZ weer een evaluatie van hoe e.e.a. is verlopen en dan weer nieuwe plannen maken. Aandacht zal dan wel vooral uitgaan naar de nodige heuvel- en krachttraining :-) .

van 0 naar 100

Hoe doe je dat?

Hiermee doel ik niet op die paar secondes die ik er met mijn motor over doe om de 100km/h per uur te rijden, want dat is een kwestie van een paar seconden.
Nee, hoe kom ik na 3 maanden looprust met 0 km hardlopen en trainen weer op 100km volgend jaar april?
Ik heb bedacht volgend jaar twee of drie ultratrails van 100km te willen gaan lopen na een paar keer trails van rond de 85km te hebben gelopen.
De eerste is dan volgend jaar in april met Limburgs Zwaarste en later in juli de Eiger 101km.

Dus hoe kom ik van 0 op 100km in een 6-tal maanden tijd?
In deze blog nu en de komende maanden zal ik uit de doeken doen hoe ik dit denk te gaan doen met mijn ervaringen van voorgaande jaren.
In ieder geval met een plan; ik ben er niet de persoon toe om maar wat te doen. Wat je dan presteert is meer gebaseerd op toeval en weet je achteraf niet waardoor.

Dus een plan.
Mijn eerste doel is Limburg. De focus vooral op kilometers maken en dit rustig aan opbouwen.
Na Limburgs Zwaarste in april zal de focus komen te liggen bij kracht- en heuveltraining en consolideren van de conditie. In de aanloop voor Limburgs Zwaarste staan er een paar trails op het programma voor het maken van de nodige mooie kilometers.

Zoals in de vorige blog gemeld, heb ik de afgelopen maanden geen km gelopen. (op Run Winschoten 10km na ivm afzegging van een atleet aan de estafette). Alleen wat km's gedribbeld met het geven van trainingen. Wel een nieuwe accu in de motor en hier weer eens mee op pad geweest :-).

Hoe ik van 0 op 10km ben gekomen? Lees mijn volgende blog die eerdaags komt.

Veroordeeld tot 3 maanden.

Hierbij veroordeel ik je tot 3 maanden rust, waarvan 1 maand voorwaardelijk. Ingaande vanaf 18 juli toen je finishte bij de Eigertrail.

Niet opgelegd door een arts of fysio in verband met een blessure, maar door mezelf als trainer zijnde. Even een periode even niet bezig zijn met trainen en wedstrijden. Het geven van trainingen gaat wel door, maar dat is een andere manier van hardlopen.

Reden? Gewoon lekker even niks. Het lichaam laten herstellen (mijn enkel wil niet helemaal doen wat ik wil) en uitrusten van alle inspanningen de afgelopen periode; een periode met veel trainings- en wedstrijdkilometers. Dan is het nu even tijd voor wat andere zaken. Lekker dorpsfeest vieren zonder na te moeten denken wanneer je nu moet trainen. Even ontspannen. Ondertussen een beetje nadenken over het programma voor volgend jaar.
Er beginnen al wat ideeën te borrelen voor volgend jaar van wat ik wil lopen. Daarbij gaat de aandacht wel weer uit naar een paar mooie trails in de Alpen.
Daar de meeste trails in de maanden juni, juli en augustus worden gehouden geeft dat ook weer een beetje rust om niet meteen weer te willen gaan trainen.

Het hebben van een doel bepaalt naar mijn mening wat je vandaag moet doen om dat doel te behalen.
Dat vraag ik ook aan de atleten die bij me trainen: Wat is je volgende doel. En wat moet je daar voor doen (en laten) om dat doel te behalen? Moet je vanavond beslist trainen terwijl je niet fit bent om dat doel te behalen? Of is het beter om deze training vanavond over te slaan om eerst fit te worden. Rust is ook een belangrijk punt voor atleten. Beter wordt je tijdens je rust! (supercompensatie) Nu moet je de rustperiode's ook weer niet te lang laten duren want anders neemt je conditie enorm af, maar als je daar rekening mee houdt hoeft dat geen bezwaar te zijn om je volgend doel te halen.

Vandaar dat ik momenteel even niet aan het trainen ben en aan wedstrijden deelneem. Kan ik zo af en toe als vrijwilliger komen opdraven bij een evenement. Dat ik ook leuk om te doen en hoort er ook bij naar mijn mening. Dus als je me de komende tijd ergens tegenkomt bv bij de RUN in Winschoten? Ik sta daar als trainer en supporter; we doen als vereniging mee aan de estafette en ondertussen kan ik verscheidene loopvrienden aanmoedigen. Maar ik neem even rust. Zzzzzz.....

Eigertrail, 18 juli 2015 Grindelwald, Zwitserland.

Tja, wat moet ik over de Eigertrail zeggen. Eigenlijk ging het gewoon erg goed.
Geen spannende dingen, gewoon lekker lopen en vooral genieten van de schitterende bergen rondom Grindelwald met vooral de Eiger.

Het meest spannende voor de Eigertrail was de aanloop naar de Eiger toe. Ik heb al een tijdje wat last van mijn enkel die niet helemaal doet wat ik wil. Ik denk dat door de vele kilometers de afgelopen periode dat e.e.a. rust nodig heeft om lekker te herstellen van alle inspanningen.
Om deze reden de laatste weken niet veel en intensief meer getraind na de trail in de Vogezen. De focus even op herstel en voorbereiden op de Eiger om daar in ieder geval fit van start te kunnen gaan.

We waren een paar dagen voor de wedstrijd al in Grindelwald zodat we de omgeving alvast wat konden verkennen. O.a. door de 16km van de Eigertrail op donderdag al te gaan wandelen. Dan krijg je alvast wat een beeld van de paden en hoe e.e.a. erbij ligt.
Na deze verkenning had ik al wat het beeld van gemoedelijke Zwitserse Alpenweiden die er gerieflijk bij lagen. Maar meteen daarbij de kanttekening dat daar ook het gevaar in zit om het niet te onderschatten.

Op vrijdag het startnummer gehaald en de laatste voorbereidingen. Alles alvast klaarleggen en de wekker op kwart over vier. In verband met de weersverwachtingen (kans op onweer in de namiddag/avond) was de start een uur vervroegd en dus mochten we ons al om kwart voor zes opmaken voor de start.  Het start/finish terrein lag op een kwartiertje wandelen van de camping en dus vertrokken we om kwart over vijf van de camping naar het dorp toe.
Ienskje zou nadat wij waren gestart met de kabelbaan naar de First toegaan alwaar de tweede post was van de wedstrijd.

voor de start

Kortom kwart voor zes de start en op voor de eerste klim met bijna 1000D+ naar de Grosse Scheidegg. Niet al te lastig en voor een groot deel mooi single track. Doordat iedereen nog bij elkaar loopt is het nog druk op het smalle pad en heeft inhalen ook niet veel zin.
Bij de Grosse Scheidegg even een reepje en een stukje banaan en meteen maar verder. Water bijvullen is nog lang niet nodig.

Grosse Scheidegg

Van de Grosse Scheidegg naar de first is het redelijk vlak; alleen het laatste stukje stijgt nog wat.

De post op de First bereik ik in een tijd van 2 uur. Vooraf had ik nog geen inschatting gemaakt hoe lang ik onderweg zou zijn voor deze 51km. Afgaande op tijden van bekenden die vorig jaar hadden meegelopen zou het wel eens iets van 8,5 à 9 uren kunnen worden. Nu over de eerste 14km 2 uur doen viel niet tegen; maar het is nog ver.

Ienskje stond me bij de First aan te moedigen en doet dit ook voor alle andere bekenden die aan de Eiger deelnemen, waaronder een aantal Nederlanders die vandaag de 101km lopen.

Na een korte stop op de First door naar de Bussalp en daarna als topper de Faulhorn. Het hoogste punt van vandaag met 2680m.

Het stuk naar de Bussalp was even wat lastig en had ook de eerste (kleine) afdaling in petto. Het is weer wennen om af te dalen want dat is nog steeds niet mijn ding; zeker niet als het technisch wordt. Al met al ben ik niet ontevreden met hoe het ging al moest is af en toe iemand voor laten gaan.
Bij de Bussalp is het tijd water bij te vullen en na een korte stop en nog wat extra eten en drinken staan we aan de voet van de Faulhorn. Vanaf de Bussalp is de Faulhorn ver boven je al te zien en weet je meteen waar je aan toe bent: omhoog.

Faulhorn

In een gestaag maar niet onaardig tempo ga ik omhoog. Zo omhoog gaande weet ik toch weer een aantal atleten in te halen. Deze 700D+ weet ik te volbrengen in een 49'. Ik klok een tijd van 3.52' op de Faulhorn en ben daarmee 68e. Als ik dit zo weet door te zetten is een tijd onder de 8 uur mogelijk, al weet je natuurlijk niet hoe het tweede deel zal verlopen. Er is van alles mogelijk en het blijft een flinke afstand.

Bovenop de Faulhorn staan een paar bekenden van MudSweatTrails die de deelnemers aanmoedigt. Altijd leuk en motiverend.

Marc Weening van MST

Na de Faulhorn is het afdalen geblazen. Tevens verandert het terrein. Van glooiende doorgaande paden is het nu meer alpien terrein met vooral stenen en rotsen. Nog ergens 1 huisje onderweg en op een paar cruciale plaatsen een vrijwilliger van de organisatie om in geval van nood te kunnen helpen. Wat is het mooi om hier zo te lopen.
Zo af en toe verandert het terrein en is het weer aanpassen. Net in een iets ander ritme gaan lopen om toch soepel door te kunnen gaan. Als we in de buurt van de Schynigge Platte komen verandert het terrein weer wat. Over de kam lopend hebben we rechts een magnifiek uitzicht over Interlaken en over de meren Brienzersee en Thunersee.

Bij de Schynigge Platte zijn we op km 36 en is het nog een flink eind te gaan. Nu gaat het erop aankomen qua km. Bij de Schynigge Platte dus even goed eten en de hoeveelheid water in het racevest controleren. De volgende 10km is het nog flink afdalen naar Burglauern. Waar we tot Schynigge Platte nog boven de boomgrens liepen, dalen we nu af door de bossen. Smalle en lastige single tracks zijn nu ons deel. Door een weiland met koeien met de nodige vlaaien (niet die Limburgse) doen me denken aan thuis waar ik ook veel door de weilanden loop.
De laatste kilometers naar Burglauern gaan even wat rustiger als ik met Hans op kom te lopen. Hans is met MST mee en dit is zijn eerste ultratrail. Dat merkt hij door de nodige spierpijn in zijn bovenbenen die hem bijna doen verkrampen. Daar ik toch niet alle haast van de wereld heb en op vakantie ben blijf ik bij hem tot Burglauern.

lekker

In Burglauern is een uitgebreide post ingericht. Voor de E101 lopers is dit de post voor een kledingwissel en nog eens uitgebreid te kunnen eten. Ik zie zelf pannen met pasta staan. Ik doe me tegoed aan het nodige fruit. Vanaf hier is het nog een 7-tal kilometers tot aan de finish over een pad langs de rivier, ik schat met een 200 hoogtemeters waarvan het venijn in de staart zit. Ik voel me nog fit en besluit een poging te doen om binnen de 7,5 uur te finishen. Hiervoor heb ik nog een 48'. Dat moet te doen zijn zou je zeggen.

De eerste 5km gaan in een mooi tempo van 26'. Grindelwald en de sporthal met de finish is letterlijk in zicht. Helaas nog een kleine lus met een hele nare laatste steile klim (al is die maar 80D+) Toch nog even flink doorbijten om die 7,5 uur te halen. Niet treuzelen en ervoor gaan. Ook deze laatste klim kom ik weer boven en nu de laatste paar honderd meter door de winkelstraat naar de finish toe. Veel publiek juicht je toe en applaudisseerd. Kippenvel om zo over de finish te gaan. In een tijd van 7.28 ga ik over de finish. Wat een goed gevoel om zo over de finish te komen. Goed en sterk gelopen, niet al te veel tijd laten liggen en heerlijk genoten onderweg.

Grand trail de Vallée de la Lacs 85km 4500D+

Als een stel zombies lopen we achter elkaar aan.
Er wordt niet gesproken,
het regent,
het is koud,
een ieder diep verscholen onder een capuchon of achter een kraag,
gestaag lopen we de Hohneck op,
het geluid van de voetstappen worden opgenomen in de mist,
ergens voor ons moet de Hohneck zijn,
maar geen idee hoe ver het nog is,
door de mist is de top niet te zien
net de paar lopers voor je zie je gaan,
je loopt er maar achteraan,
langzaam naar de top.

Donderdag zijn we met de camper naar Gerardmer in de Vogezen vertrekken, een rit van een 700 km. Maar voordat wij Nederland uit zijn, hebben we er al meer dan 300 km op zitten.
Vrijdag lekker rustig aan, eindje wandelen, stukje fietsen zodat Ienskje ongeveer een idee heeft waar ze zaterdag heen moet om mij onderweg te zien, en daarna kon het startnummer al opgehaald worden. Alles onder controle en maar vroeg naar bed in de hoop wat te slapen voordat de wekker om drie uur afgaat.

Echt geslapen heb ik niet als de wekker om drie uur gaat. Rustig aan wat aankleden en nog een klein hapje eten voordat ik naar de start wandel die op 1 km lopen van de camping is. Handig,
Als we tegen vier uur aan de start staan begint het licht te regenen, hetgeen de hele dag wat door zal gaan. Er staan iets van een 350 trailers aan de start van de Grand Trail van 85km.

De eerste post bevind zich op 20 km van de start in La Bresse en heeft al iets van 1000 D+, De eerste anderhalf uur lopen we in het donker door de bossen; nog veelal brede paden die goed te belopen zijn. Reeds na 6km staan we op de eerste top van bijna 1100 m hoog. Niet wereldschokkend maar het is wel fris door de weersomstandigheden. We lopen met ons hoofd in de wolken; letterlijk dan.
Na drie uur lopen kom ik aan bij de eerste post. Hoewel Ienskje vast nog ligt te slapen stuur ik haar een SMS om naast een droog shirt ook het thermohemd maar voor me mee te nemen. Wie weet is het nog nodig later op de dag.

Post 2 ligt op 13 km verderop met weer een 1000 D+. Langs diverse meertjes volgen we mooie paden, single tracks en genieten we van de uitzichten.

De eerste uitdaging na de 2e post bij Lac de Blanchemer is de Rainkopf met de top op 1305 meter. Iets lager dan de Hohneck waar we later overheen mogen met een top van 1363 meter. Het derde deel naar Mitlach, waar de 3e post is op 48km, is goed te lopen; het klaart enigszins op en de zon dreigt door te breken.

Rainkopf weer af. RA de Hohneck.

Geen twijfel: rechtsaf

Na de Rainkopf volgt een mooie steile afdaling waar ik behoorlijk uit de voeten kan. Waar ik anders in de afdalingen mijn kompanen moet laten gaan kan ik nu aardig volgen. Voor de afdaling de stokken in de rugzak opgeborgen om met de handen vrij af te dalen. 

Wat ik niet voor de geest had was nog een pittige klim na de afdaling van de Rainkopf voordat we in Mitlach aan zouden komen. Dit was voor mij wat een tegenvaller daar ik hier niet helemaal op voorbereid was, zo zie je maar. Enfin, gewoon doorlopen en dan zul je er vanzelf wel eens komen. Dit deel toch een beetje behoudend lopen in verband met de aanstaande beklimming van de Hohneck met toch nog bijna 900 D+ over een afstand van 8km.
In de laatste afdaling naar Mitlach over een smal single track stuk weet ik mijn kompanen bij te blijven waar ik toch wel content mee ben.
Na een 7 uren gelopen te hebben kom ik aan in Mitlach. In een klein parkje is weer een prima post ingericht met geweldige vrijwilligers die je aan alle kanten helpen. Chapeau. Ook hier weer is goed even eten het devies; soepje erbij, bidonnen maar weer eens vullen en de schoenen legen.

Na deze pauze komt het erop aan.
Het weer slaat om en nadat het eerst nog wat miezerde begint het nu te regenen. En met het toenemen van de hoogtemeters neemt de temperatuur af. Met echt hele steile stukken begint het nu dan toch zwaar te worden. Door de regen en de mist is de top niet te zien en hebben we geen idee hoe ver het nog is naar de top van de Hohneck toe, iets waar we wel naar uitzien. Ienskje belt dat ze bij de 4 post is waar ze op me staat te wachten, zij kan lekker binnen zitten bij Refuge de Sautré, twee km voorbij de Hohneck. Ik kijk ernaar uit om haar te zien en droge/warme kleding aan te kunnen doen.
Op basis van mijn horloge met afstand en hoogte schat ik dat we bijna op de Hohneck zouden moeten zijn, maar het valt telkens weer tegen als blijkt dat dit nog niet zo is. Het is koud en guur, mede ook doordat de harde wind hier vrij spel heeft. Een meertje Lac de Schiessrothned waar we langs lopen heb ik niet eens gezien.

Met 59 km op de teller kom ik dan eindelijk op de top van de Hohneck, snel een foto maar ook heel snel weer verder om uit deze kou zien te komen. Gelukkig afdalen en snel naar de 4e post 3 km verderop.

top Hohneck 1363 m

Aangekomen bij deze post had ik 61 km op de teller, volgens het roadboek nog een etappe van 16 km en één van 13km met 300 en 600 D+ nog. Eigenlijk voel ik me nog best fit en heb ik vandaag niet het idee dat ik er niet zou slagen de finish te gaan halen.
Ik was blij dat Ienskje er hier was met droge kleding. Misschien een leermoment voor de volgende trails zelf ook droge kleding mee te nemen. Hier lekker een warm en droog thermoshirt aan, droog t-shirt aan en het startnummer omspelden. Na weer het nodige ook aan eten en drinken te hebben genuttigd neem ik afscheid van Ienskje en begin aan de op één na laatste etappe. 16 km voor de boeg naar Lac de Longemer.
Dit was wel een van de meest lastige etappes. Door de regen waren de paden, vooral single tracks dit stuk, erg modderig en daarmee glad geworden. Nu was dit sowieso al een lastig deel met veel klimmen en klauteren, steile klims en afdalingen. Helaas is zoiets lastig op een foto weer te geven.

Lastig op een foto de hoogte weer te geven.

Zo zagen de paden er op een gegeven moment uit na de vele regen.

De 16 km naar Lac de Longemer heb ik bijna drie uur over gedaan. Een erg lastig stuk waar je verder bij ook geen andere lopers ziet, ondanks dat dit deel van de route ook door de lopers van de 55km werd gelopen. Ook hen amper gezien. Maar je moet het toch zelf doen. Toch wel wat voorzichtig tikken de kilometers langzaam weg. Naar de tijd kijk je niet, de focus is helemaal bij de te lopen paden. Geen gekke dingen, concentratie vasthouden en dan maar gewoon doorgaan.
Bij Lac de Longemer is het weer even tijd voor eten en rust. Even bijtanken voor de laatste etappe van 13km naa de finish toe. Dit moet lukken en dus stuur ik een SMS naar Ienskje dat ik met het laatste stuk begin. Nog even een hele lastige maar niet al te hoge beklimming vlak na de post, maar de overige deel ik eigenlijk goed te lopen. Geen moeilijke trails meer. Het weer klaart weer een beetje op dus dat helpt ook.

De laatste 8 km waren wel een beetje demotiverend. Er was een dameswedstrijd over 17km over dezelfde route. Waar zij net weg waren, fris en fruitig en de heuvels op- en af denderden, hadden wij er bijna 80 op zitten nu. Tja, en dan gaat het niet zo soepeltjes meer. Aan alle kanten wordt je dan ingehaald. 

Waar ik nog wel weer aardig uit de voeten kon was de laatste afdaling vanaf Tete de Grouvelin (1137 m) naar de finish (600m). Deze paden waren door de overvloedige regen en de vele lopers verandert in een modderpoel en dit ligt me wel; dit ben ik van thuis gewend. Afdalingen met veel rotsen en stenen zijn mijn ding dus niet, maar laat mij maar in de modder spelen. Hier kon ik nog  aardig goed met de dames meekomen in de afdaling. Het viel me absoluut niet tegen dat ik dit na 80 km nog zo kon om nog zo te kunnen blijven hardlopen.

Met nog een kilometer te gaan en je denk zo naar de finish te lopen mag je nog één kleine steile klim maken om het af te leren, maar dan is het zover en loop je de straten van Gerardmer in. Nu is het nog een paar honderd meter tot aan de finish en is het mooi geweest. Na 14 uren en 21 minuten staat Ienskje me bij de finish op te wachten. Het zit erop voor vandaag. Ik heb genoten en kan nu weer terugzien op een geslaagde trail. Nu eventjes rust en dan over een viertal weken naar Grindelwald (Zwitserland) voor de Eigertrail, deze is 51 km.

Twijfels

Twijfels,

heb je dat ook wel eens,

twijfels of je voldoende hebt getraind voor een belangrijke wedstrijd,
twijfels of je het wel aan kunt,
twijfels of je het wel wilt,
twijfels,

Met potlood had ik 20 juni lang geleden al eens in de agenda gezet om de Trail Vallée les Lacs in Gerardmer te gaan lopen. Een ultratrail van 80 km rond Gerardmer nadat Marc Jansz en Stella Petric deze in 2014 hadden gelopen.
Een maand geleden toch maar ingeschreven om na de Vaalserbergtrail ook aan deze wedstrijd deel te nemen. Twee jaar geleden zijn we hier op vakantie geweest en het is een erg mooie omgeving. Daarnaast is het qua afstand nog redelijk te rijden in één dag.

Nu slaan de twijfels toch wat toe om de 80 km trail, die nu 86 blijkt te zijn, te gaan lopen. Of toch terugzetten naar deelname aan de 55 km ultratrail die er ook is; is ook mooi.
En het is toch weer een heel eind, 86km. Toch lonkt het ook wel weer, zeker als ik de route bestudeer.

Als ik op de 55 zou starten weet ik dat ik deze wel uit kan lopen; de Vaalserbergtrail was 53 km en die ging behoorlijk goed, ondanks de gekneusde rib waar ik nog steeds wel last van heb. (= reden om niet de 86 te doen)

Ik denk dat als ik de 55 zou gaan lopen, ik toch ook weer mijn best zou gaan doen om een toch wel goede tijd neer te zetten. Met de 86 moet ik dit zien los te laten en lekker gaan lopen, genieten van de Vogezen.

Qua trainingen en wedstrijden heb ik de afgelopen maanden voldoende gedaan. Zeker de laatste maand liep het goed met goede trainingen met Hemelvaart en Pinksteren. Ook afgelopen zaterdag weer 4,5 uur op de been in het Teutoborgerwald zou moed moeten geven.

En toch nog twijfels.
Ik schat toch een 12-13 uur onderweg te zullen zijn en kijk daar toch nog wel wat tegenop.

Vorig jaar voor de Mont Blanc Marathon was de focus veel ontzettend deze ene wedstrijd en was er geen twijfel: starten en dan maar zien.
Nu is dat toch wat anders; een beetje ad hoc ingeschreven en ondertussen druk met van alles en nog wat. Toch kijk ik er ook wel weer naar uit. Lekker een lang weekend weg met Ienskje en met de camper naar de Vogezen, eindje lopen en vooral genieten, wat wil je nog meer? Wat mag je je rijk voelen als je dit kunt doen.

Nu gaandeweg de week verdwijnen de twijfels, ik ga starten op de 86 km en ga ervoor, anders heb ik niks om over te schrijven volgende week. Daag.

PS.  Als trainer kijkend naar wat er dit jaar al is gepresteerd en hoe de trainingen zijn verlopen kan het zeker. De trainingsopbouw was anders dan vorig jaar, maar niet veel minder.

Vaalserbergtrail

Zaterdag 6 juni eerst naar Sint Nicolaasga even kijken bij de trimloop aldaar waar naast vele bekenden, bij mij trainende atleten maar ook Ienskje en twee van de kinderen meededen. 

Voor mezelf had ik bedacht niet mee te doen met het oog op de Vaalserbergtrail morgen. Dit geeft je ook de tijd met deze en gene even bij te praten.

Na de trimloop met de camper afgereisd naar Zuid-Limburg. Nog een plaatsje weten te bemachtigen op een kleine camping "Hoeve de Gastmolen" op een kilometer afstand van de start.

Zaterdagavond zijn we even naar de startlocatie gelopen waar rond tien uur de start zou zijn van de nighttrail en hadden we meteen de gelegenheid om alvast het startnummer voor zondag op te halen.

Naast de trailers die van start zouden gaan voor de nighttrail waren er verscheidene trailers ook even komen kijken. Dus gezellig een poos op het terras gezeten, biertje erbij, herinneringen ophalen, ervaringen uitwisselen en  nieuwe trailers leren kennen.

Na de start van de nighttrail zijn we weer naar de camper gelopen want het is morgen weer 'vroeg' op.

Zondagmorgen tegen zevenen van bed. Toch erg mooi een camper. Lekker slapen en alles bij de hand. Rustig even ontbijten, laatste check van al het materiaal en van mezelf en dan om half acht naar de start.

12 Minuten later ben ik bij het park waar de start/finish is van de Vaalserbergtrail.
Nog een paar bekenden begroeten en dan is het zomaar acht uur en het startschot klinkt.

Eerst een rondje in het park om de vijver heen en dan op naar de Vaalserberg. Grofweg is de route als volgt: eerst naar de Vaalserberg (5 km) en vandaar eerst een lus door Duitsland (10 km), dan door België (10km) en daarna een mooie grote lus door Nederland richting Vijlen en weer terug. Een route met een totale afstand van 53 km met een 1500D+ en 5x een verzorgingspost onderweg.
In verband met het toch wel warme weer van rond de 20 graden dit keer de rugzak met 1,5 liter water mee i.p.v. een bidon van een halve liter.

Een week na het oplopen van een gekneusde rib vorige week tijdens de survival is het afwachten hoe het nu zou gaan met hardlopen. Ik merkte wel dat het wel redelijk ging, maar echt lekker diep ademhalen wilde niet. Ook het af en toe hoesten doet nog erg pijn. Dus toch enigszins behouden lopen vandaag; volle bak zit er niet in. Na de start moest ik de eerste lopers (Marc Weening en Patrick Franken) dan ook al snel laten gaan. Wel wist ik me in de kop van de wedstrijd te nestelen en kwam ik als 4e bij de 1e post op de Vaalserberg aan.

Helaas ging er in de 1e lus in Duitsland van alles mis. Een onverlaat had de moeite genomen op een deel van de route alle linten en pijlen 'op te ruimen'. De beste jongen/man van de organisatie op de MTB was er ook mee aan om zo snel alles weer te kunnen fixen. Resultaat was een grote groep trailers die verdwaast in het bos liepen te zoeken naar aanwijzingen voor de route die er helaas niet was. Gelukkig hadden een aantal trailers (ik ook) de GPS route in hun horloge gezet, maar dan blijft het nog wel wat zoeken. Puur op de navigatie van de Fenix 3 heb ik de route verder gelopen en op een gegeven moment stonden er weer pijlen en hingen er linten.
Daarna ging het nog één keer mis met een pijl die verkeerd was gezet. De pijl stond naar rechts en volgens de navigatie moesten we hier ook ergens naar rechts, maar na een 200m vertrouwde de Fenix en ook ik het niet meer. Dit gemeld aan mijn medetrailers. Zij besloten toch door te gaan; ik ben omgekeerd en bleek gelijk te hebben. Daar waar de pijl naar rechts wees (vast omgedraaid door die onverlaat) moest je nog 50 meter verder om van daar rechts te moeten. Gelukkig was vanaf hier de route verder goed aangegeven.
Door al dit gedonder wist ik niet meer op welke plaats ik lag. 1e? 20? beide is mogelijk. Bij de post op de Vaalserberg kreeg ik te horen dat ik nog steeds 4e lag. Mooi, dus ondanks alles mijn plaats weten te behouden. Wel zo leuk voor het wedstrijdelement.

Uitzicht op Vijlen

De lus in België vond ik wat minder mooi. Bijna alles bos waar ik de voorkeur geef aan een halfopen landschap. Ook heb ik dit deel van 10km alleen gelopen; geen andere trailer gezien. Zouden ze allemaal zoveel tijd hebben verloren in de 1e lus? Dat zou jammer zijn.
Na de 3e doorkomst op de Vaalserberg (25km gelopen nu) volgt de grootste lus door Limburg.
Nu kom je meer in een halfopen landschap met mooie vergezichten. Af en toe stop ik voor het maken van een foto. Misschien niet de mentaliteit van een wedstrijdatleet, wel die van een trailer.

Sebastiaan

Vanaf de 4e post in het Vijlenerbos kom ik samen met Sebastiaan Francke te lopen. Hij heeft me weten in te halen door harder te lopen of ik heb teveel foto's gemaakt. In ieder geval hadden we verder min of meer hetzelfde tempo waardoor we het laatste deel samen hebben gelopen. Op sommige stukken was hij sterker, sommige was ik wat sneller. Zo samen richting Vaals gesneld.

Mijn doel vooraf was om te zien binnen de 5 uur te finishen, dan zou ik Ienskje namelijk nog kunnen zien starten voor haar 11 km trail. Helaas door de kwetsuur en de perikelen in de 1e lus zat deze 5 uur er niet in. Echter 800 meter voordat we bij de finish zouden zijn en het park in liepen zagen we de lopers van de 11 km die toen net een kilometer onderweg waren. Ienskje kennende zit ze in het achterveld dus ben ik even gestopt in de hoop Ienskje te zien en haar succes te wensen bij haar loop.
Na 1,5 minuut wachten kwam Ienskje inderdaad voorbij. Een knuffel en daarna ieders zijn/haar weg, Ienskje naar de Vaalserberg en ik naar de finish. In een tijd van 5.14 passeer ik de finishlijn; met weer een hele mooie ultra in de benen.

PS 1: lopen met een gekneusde rib is niet ideaal,
PS 2: door de vele kilometers de laatste weken is de voorste kuitspier wat overbelast en is er wat extra rust en massage nodig is; (hard-)lopen gaat niet optimaal. Nu maar even goed behandelen en dan zien over twee weken een ultra in de Vogezen te lopen.