Even de volgers en mijn hardlopende omgeving informeren over mijn blessure.
Langzaam maar zeker en met hulp van de fysiotherapeutes knapt e.e.a. weer wat op.
Zoals eerder gemeld kon ik wel wandelen en dat heb ik dan ook maar gedaan. Het is wel even wennen en de mindset aanpassen niet te kunnen hardlopen, maar ik heb ook kunnen genieten tijdens het wandelen. Op zich niet zozeer van het wandelen zelf, maar wel van de omgeving waarin we anders gewoon zijn te hardlopen. Tijdens het wandelen valt je oog zo af en toe op wat anders en heb je meer de tijd om om je heen te kijken.
De dames van de fysio nemen we wekelijks onder handen. De eerste weken vooral symptoom bestrijding, maar langzaam aan kwam er ontspanning in de spieren en konden we meer focussen op het probleem zelf. Waar de klacht in eerste instantie de lies was waaruit alles strak en stijf stond, knapte dat op een gegeven moment snel op. Blij dat het de lies niet is, want dat is vaak een lange en vervelende blessure. Tijdens het wandelen bemerkte ik dat ik, weliswaar heel kalm aan dan, dat ik wat kon dribbelen. Ok, het is geen hardlopen, maar iedereen met een blessure weet hoe fijn het is je eerste hardlooppassen weer te kunnen maken.
Het probleem zelf van al het ongemak blijkt toch weer uit de rug te komen. En ja, dit is niet mijn sterkste kant. Sinds 2000 heb ik min of meer regelmatig last van mijn onderrug, maar nog nooit met als gevolg wat ik nu heb.
De spanning in mijn linker bovenbeen neemt langzaam af en het hardlopen (ok, dribbelen) gaat steeds weer wat beter. De afstand die ik loop is niet zozeer het probleem en zo maak ik toch regelmatig mijn looprondje en maak ik zo stiekem toch nog wat kilometers.
Beetje bij beetje geeft de rug zich ook gewonnen, maar helemaal goed is het nog niet.
Afgelopen zondag samen met Ienskje heerlijk een eigen trail gelopen over het Holtingerveld bij Havelte. Zeker de moeite waard. Lekker een paar uur dribbelen door de bossen, over de hei en door het vele water. De rug was nog wel stijf; dat loopt niet optimaal om het zo maar uit te drukken.
Nu een week later kalm gaat kalm aan het tempo weer wat omhoog (dat voor velen al heel hard lopen is) en voel ik bijna niets meer in mijn linkerbeen, lies en bil en zit het probleem dan vooral nog in mijn rug dat nog niet stabiel is.
Doel is morgen weer iets van een duurloop te maken en dan zondag met een groepje van de vereniging naar Havelte voor een trail.
Toch weer hoop mijn plannen voor dit voorjaar te kunnen realiseren met de Vuurtorentrail en Limburgs Zwaarste die weer aanstaande zijn. Weliswaar met een aangepaste aanloop en zonder ambities, maar wel kunnen deelnemen hoop ik.
Tot ziens op de trails.
Langzaam maar zeker en met hulp van de fysiotherapeutes knapt e.e.a. weer wat op.
Zoals eerder gemeld kon ik wel wandelen en dat heb ik dan ook maar gedaan. Het is wel even wennen en de mindset aanpassen niet te kunnen hardlopen, maar ik heb ook kunnen genieten tijdens het wandelen. Op zich niet zozeer van het wandelen zelf, maar wel van de omgeving waarin we anders gewoon zijn te hardlopen. Tijdens het wandelen valt je oog zo af en toe op wat anders en heb je meer de tijd om om je heen te kijken.
De dames van de fysio nemen we wekelijks onder handen. De eerste weken vooral symptoom bestrijding, maar langzaam aan kwam er ontspanning in de spieren en konden we meer focussen op het probleem zelf. Waar de klacht in eerste instantie de lies was waaruit alles strak en stijf stond, knapte dat op een gegeven moment snel op. Blij dat het de lies niet is, want dat is vaak een lange en vervelende blessure. Tijdens het wandelen bemerkte ik dat ik, weliswaar heel kalm aan dan, dat ik wat kon dribbelen. Ok, het is geen hardlopen, maar iedereen met een blessure weet hoe fijn het is je eerste hardlooppassen weer te kunnen maken.
Het probleem zelf van al het ongemak blijkt toch weer uit de rug te komen. En ja, dit is niet mijn sterkste kant. Sinds 2000 heb ik min of meer regelmatig last van mijn onderrug, maar nog nooit met als gevolg wat ik nu heb.
De spanning in mijn linker bovenbeen neemt langzaam af en het hardlopen (ok, dribbelen) gaat steeds weer wat beter. De afstand die ik loop is niet zozeer het probleem en zo maak ik toch regelmatig mijn looprondje en maak ik zo stiekem toch nog wat kilometers.
Beetje bij beetje geeft de rug zich ook gewonnen, maar helemaal goed is het nog niet.
Afgelopen zondag samen met Ienskje heerlijk een eigen trail gelopen over het Holtingerveld bij Havelte. Zeker de moeite waard. Lekker een paar uur dribbelen door de bossen, over de hei en door het vele water. De rug was nog wel stijf; dat loopt niet optimaal om het zo maar uit te drukken.
Nu een week later kalm gaat kalm aan het tempo weer wat omhoog (dat voor velen al heel hard lopen is) en voel ik bijna niets meer in mijn linkerbeen, lies en bil en zit het probleem dan vooral nog in mijn rug dat nog niet stabiel is.
Doel is morgen weer iets van een duurloop te maken en dan zondag met een groepje van de vereniging naar Havelte voor een trail.
Toch weer hoop mijn plannen voor dit voorjaar te kunnen realiseren met de Vuurtorentrail en Limburgs Zwaarste die weer aanstaande zijn. Weliswaar met een aangepaste aanloop en zonder ambities, maar wel kunnen deelnemen hoop ik.
Tot ziens op de trails.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten