Het avontuur.

Zaterdag 20 april 2013: 9:00 uur.
Ik sta aan de start van Limburgs Zwaarste voor de 60km. Gezonde wedstrijdspanning is in het lichaam aanwezig. Het startschot klink en met een 60-tal andere hardlopers vertrekken we vanuit Heerlen richting Vaals. Het rustpunt bij Vaals ligt op 23,5 km. Halverwege is er nog een punt bij 13,5km. Ik focus me op het rustpunt bij Vaals. Dit is meteen het hoogste punt van Nederland en dus ook voor de route van vandaag met 322 meter. Totaal iets van 1500hm vandaag volgens google maps. Warm lopen doen ultralopers niet aan; daar zijn de eerste kilometers voor die in een rustig tempo worden gelopen.

hoogteprofiel LZ

route LZ

Ik start rustig met de eersten mee om uit het strijdgewoel te blijven. We steken de weg over en gaan meteen over op een smal bospad. Al na 100 meter verstap ik me en ga ik door mijn linkerenkel waar ik vorig jaar ook doorheen was gegaan. Een paar wankele en pijnlijke stappen, maar ik kan door. Laat dit een waarschuwing zijn voor de rest van de dag. 

Ik heb geen zicht op wat er voor me is gebeurt en sluit aan bij een groepje van vijf mannen die in een lekker tempo lopen. Gezellig wat praten waar de route het toelaat. Op de technische en smalle stukken geconcentreerd blijven lopen. Ervaringen en doelen worden uitgewisseld. Belangstelling is er ook voor de aanstaande hardloop4daagse in Apeldoorn. 

Hier en daar lopen we een paar meter verkeerd. Bij trails is het tegelijk ook spoorzoeken naar de routeaanwijzingen die in de vorm van kleine stickers met pijltjes op paaltjes zijn aangegeven. Verder hangt er af een toe een lintje en zijn er pijlen op de weg gekalkt.

Gelukkig is er iemand in de groep met de route in zijn GPS om af en toe even te spieken waar we heen moeten als we twijfelen.

Na 13,5 km bereiken we de eerste post. Ik neem even de tijd om wat te eten en te drinken; nieuwe gelletjes te pakken. Mijn medelopers gaan snel door. Ach, misschien haal ik ze weer in; anders maar niet.

Tussen post 1 en 2 loopt de groep voor me mis (en ik ook dus) in Orsbach en moeten we even spieken welke kant we op moeten. Duidelijk een pijltje gemist. Op richtingsgevoel slaan we rechtsaf en na een paar honderd meter zien we weer een lintje hangen en zitten we weer op de route. Afgezien van de paar meters meer heeft het een paar minuten gekost. Tussen Orsbach en Vaals volgt een steile beklimming. Hardlopen zit er niet meer in op de heuvel met 20% stijging.

Door dit soort beklimmingen heb je niks meer aan kilometertijden. Deze loopt zo op naar 8'/km. Na deze beklimming lopen we door naar Vaals. In Vaals door de drukte heen; goed opletten want verkeersregelaars zijn er niet. We weten de route goed te vinden en Vaals uit wacht de beklimming van de Vaalserberg. We naderen van de oostkant die natuurlijk het meest steil is.Wandelen is weer het devies tot we boven zijn. Hier staat Ienskje met nog een paar andere volgers te wachten en bereiken we de 2e post. De eerste 24km zitten erop. Ondertussen hebben we prachtig mooi weer. De zon schijnt volop, maar de temperatuur loopt niet te hoog op. Het is iets van 12grC met een wat frisse oostenwind. Perfect loopweer.

We gaan weer door en na enkele technische stukken bereiken we een wat meer open stuk voordat we het Malensbosch in gaan. Even een stukje 'vlak' asfalt en genieten van de omgeving. Eigenlijk is het de hele dag genieten.

Gestaag gaan we door en gaan we richting ons 3e rustpunt: bosrestaurant Hijgend Hert aan de Rugweg in Vijlen. Hier is een uitgebreide verzorgingspost en tevens de afslag voor de lopers die de 80 en de 100km lopen en hier een lus van 20km maken richting Epen. Dat is mij teveel van het goede. Ienskje is nog niet gearriveerd. Mijn medecompanen nemen amper de tijd om wat te eten en te drinken. Dit is niet wat ik wil; mijn idee is om de komende 15 à 20km toch wat behoudend te lopen. Het is nog een lange weg te gaan. De eerste 30km lopen we in 2u45' en dat is me vlot genoeg. Ik heb me voorgenomen om op de rustpunten toch even de tijd te nemen. Lekker wat vla genomen, sinaasappel en cola. Na een paar minuten rust komt Ienskje aanfietsen. Die heeft ook een hele klim moeten maken. We praten even en vervolgen onze weg weer. Ik duik weer het bos in (loop nu alleen) en Ienskje gaat over de weg naar de volgende post in Nijswiller. 

Ik loop lekker door en de benen voelen eigenlijk best wel goed. Ik heb alleen last van de enkels, iets wat ik niet verwacht had. Dit komt denk ik door al het oneffen terrein. Iedere stap moet je corrigeren en weer opvangen. Veel stenen, kuilen, bultjes, takken en soms is het spoor smaller dan mijn schoen breed is. Toch verlies ik geen tempo op de stukken die goed te belopen zijn.

Onderweg in dit deel haal ik nu ook lopers in die onderweg zijn voor hun 80 of 100km. Zij zijn 3 uur eerder vertrokken en hebben hun eerste extra lus van 20km gemaakt. Zij hebben nu iets van 55km gemaakt; ik zit rond de 35. We praten even wat en vragen hoe het gaat. Heuvel op is het samen even wandelen. Mijn tempo ligt hoger en ik loop vlot weg. Even voorbij Vijlen loop ik verkeerd. Ik loop dit deel alleen en er zijn geen andere lopers in de buurt. Ik mis een pijl (die 50m verderop stond) en sla een verkeerd pad in. Na een paar honderd meter vertrouw ik het niet en check op mijn telefoon de route. Inderdaad verkeerd. Terug maar weer en het pad 50m verderop in. Het kost dus even tijd en kom samen te lopen met iemand die tot Orsbach met ons meeliep. Samen lopen we door naar Nijswiller waar Ienskje ook weer staat.

Ienskje geeft aan niet bij de volgende post bij de Eyserberg te staan, maar verder gaat naar Bosschenhuizen.

Ondertussen is er nog een andere 60km loper bij de post in Nijswiller aangekomen. Samen vertrekken we voor het volgende traject naar de Eyserberg toe. Een mooi stuk door een wat meer open gebied. We volgen een beekje en het spoor naar Cartils.

Vlak voor Cartils draaien we rechtsaf. Na een stukje door het bos staan we aan de voet van de Eyserberg. 

Volgens het hoogteprofiel 100 hoogtemeters te overwinnen; en dat na 47km. Dat wordt even doorbijten. Rustig wandelen we het grootste deel omhoog. Heuvelop gaat me nog goed af. Ik heb meer moeite met het afdalen dat meer op de bovenbenen aankomt. Omhoog neem ik veelal het initiatief. Naar beneden toe doe ik   het iets kalmer aan. Bij de post op de Eyserberg gaan we met ons tweeën verder. xxx moet het tempo laten zakken. Met Christophe uit België ga ik verder voor de laatste 11km. Ik heb niet het idee dat het me niet gaat lukken. Eerst op naar Bosschenhuizen. De laatste post en waar Ienskje ook weer zal staan.

Hoewel het hoogteprofiel dit niet zozeer weergeeft, zitten hier ook weer een paar pittige beklimmingen in. Dan merk je dat de kilometers gaan tellen. De steile stukken omhoog wandelen we om daarna toch weer te gaan hardlopen. De eerste stappen doen even pijn, maar het lukt telkens toch weer. Hetzelfde als we door één van de vele draaihekjes heen gaan. Even wandelen, door het draaihekje en de draad weer oppakken.

Vlak voor Bosschenhuizen zit Ienskje boven op de heuvel. Al van ruime afstand zie ik haar zitten en zwaai naar haar. In Bosschenhuizen is een éénvoudige post ingericht waar we weer even de tijd nemen. 

Met nog 5km voor de boeg is het eind in zicht. We komen weer wat meer in de bewoonde wereld en dit is het moeilijkste deel niet meer. Het is wat vlakker en wat meer asfalt. Een tweetal km's gaan toch nog weer op een tempo van 5'/km. Twee km voor de finish halen we Mik in die in Eys verkeerd gelopen is en er wat doorheen zit. De laatste km is het ook nog even weer spoorzoeken. In het bos is alles niet meer even duidelijk aangegeven naar ons idee. We kunnen de finish echter ruiken en op ons gevoel lopen we de laatste meters naar de 'finish'. Als finish dienen we ons af te melden in de kantine waar Willem en Annemarie zitten die deze mooie loop organiseren. Ons startnummer en tijd wordt geregistreerd. 6 uur en een paar minuten; wie had dat gedacht. Het blijkt dat we als 4e en 5e zijn gefinisht op de 60km. De groep mannen waar ik eerst mee liep zijn een kwartiertje eerder gefinisht. De man die we 2km voor de finish inhaalden zou anders 4e zijn geworden. Nu strijken we met deze eer. 

Tevreden over de prestatie eerst maar even uitrusten. Lekker nog even buiten in het zonnetje met de andere mannen napraten en nagenieten. Een paar lopers van de 80km zijn ook al gearriveerd.

Nadat we nog andere lopers met applaus hebben zien finishen pakken Ienskje en ik zo langzamerhand weer op. Even lekker douchen, wat eten en drinken en dan is het mooi geweest. Het is een ontzettend mooie dag geweest in een heel ander deel van Nederland. Ik heb mijn eerste ultra-trail erop zitten en ben een enorme ervaring rijker. Niet alleen de afstand, maar zeker het trailen maakt het bijzonder. Tijden zijn niet te vergelijken met wegwedstrijden door de hellingen die je op wandelt. Verkeerd lopen is niet leuk, maar kan gebeuren en hoort er een beetje bij. Dit maakt dit onderdeel van de loopsport ook zo anders. Het is wat dat betreft niet te vergelijken met wegatletiek of de crossen in de winter.

Nu lekker een paar weken rusten. Dat is wel verdiend na al die trainingen en deze wedstrijd. Nu drie weken rust en dan in mei de Koning van Spanje trail, ook weer in Zuid-Limburg en met Pinksteren dan de hardloop4daagse in Apeldoorn. We blijven bezig.

Een dag later:

Het gaat best goed. Natuurlijk zijn de benen wat stijf. Ik heb nog het meeste last van de spieren in de schouders door de rugzak en mijn enkels. Ik denk dat ik mijn enkelband links toch een beetje verrekt heb aan het begin van de wedstrijd; deze is nogal gevoelig.